Reisverhaal China: Op grote hoogte

Toen we zaterdagavond arriveerden in Lijiang werden we alle drie spontaan verliefd op het oude stadje. Ja, het was erg toeristisch, maar hoe kon je het doolhof aan met keien bestraatte steegjes vol bloemen, grachtjes en ‘s nachts sfeervol verlicht met lampionnen weerstaan? Het oude centrum staat dan ook terecht op de World Heritage lijst. De eerste avond aten we bij een restaurant naast ons hotel en liet ik het tweetal kennismaken met een aantal van mijn favoriete Chinese gerechten.

De volgende dag gingen we Lijiang verkennen. De regio wordt bewoond door de Naxi minderheid: op het oude marktplein kon je ze zien volksdansen, terwijl mannen met haviken poseerden voor een paar Renminbi. We bezochten het Mu Family Mansion, de voormalige woning van het Naxi ‘opperhoofd’ en dwaalden door de mooie omgeving Lion Hill op waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Daarna klommen we verder omhoog naar het Looking at the Past Pavillion en probeerden een weg te vinden naar White Horse Dragon Pool, waarbij we uiteindelijk dwars door een tempel die werd gerenoveerd een twijfelachtige route naar beneden vonden.

Een dag later haalde onze gids Tom ons op en met een lokale bus reden we in een uurtje of drie naar Qiao Tou, waar onze beproeving zou beginnen. We lieten onze bagage achter in een guesthouse en begonnen aan de geleidelijke klim naar Tiger Leaping Gorge. Tiger Leaping Gorge is een van de diepste kloven ter wereld, 16 kilometer lang en tot 3900 meter diep. Voor mij een weerzien met de Yangtze River, die ingesloten tussen de Haba Mountain en Yulong Mountain oostwaards stroomde. Het was een pittige tocht. De eerste twee uur gingen geleidelijk aan omhoog, tot we arriveerden bij het Naxi Family Guesthouse, waar we konden lunchen met een kom noodles. Daarna werd het pas echt aanpoten, vooral het deel dat bekend staat als de ’28 bends’: 28 bochten met steile stukjes kronkelend en vaak rotsachtig pad. Terwijl Ad als een berggeit omhoog schoot was het voor Mieke duidelijk teveel. Ze huurde een paard om haar naar de top te brengen, waar het uitzicht over de rivier beneden en de ruige spitse toppen van de Yulong verbluffend waren. Na een klim van zo’n 1,5 uur was ik de uitputting nabij. We waren inmiddels zo’n 2700 meter hoog en het was nog 1,5 uur lopen naar Tea Horse Guesthouse, waar we even tot rust konden komen en een biertje konden drinken. Na nog eens 1,5 uur over relatief vlak terrein arriveerden we bij het eindpunt van die dag, het Halfway Guesthouse. Ik was kapot. Ik wilde alleen maar slapen en had geen enkele eetlust. Ik sloeg het avondeten die dag dan ook over.

M’n eetlust was de volgende morgen nog niet terug. Met moeite werkte ik wat brood naar binnen voor we aan de laatste twee uur van de wandeling begonnen. Daarna trokken we verder naar grotere hoogte en reden in een paar uur van Tiger Leaping Gorge naar Zhongdian. Zhongdian ligt op 3200 meter, dichtbij het begin van het Tibetaanse plateau en het mag dan ook geen verrassing zijn dat het met name Tibetanen zijn die deze stad bevolken. De stad wordt ook wel Shangri-La genoemd, een verwijzing naar de roman Lost Horizon van James Hilton uit 1933. In een (geslaagde) poging om meer toeristen naar Zhongdian te lokken werd de stad door de lokale en provinciale overheid uitgeroepen als het ‘echte Shangri-La’ omdat het qua bevolking en omgeving identiek zou zijn aan de stad die beschreven wordt in Hilton’s boek. 

Toen we aankwamen voelde ik me nog steeds afgepeigerd. Maar de volgende morgen had ik net genoeg energie om Ad en Mieke te vergezellen naar het Songzanlin Monastery, het grootste Tibetaans Boeddhistische klooster van Yunnan. Het klooster is zo’n driehonderd jaar oud en wordt momenteel flink gerenoveerd, waardoor de hoofdhal helaas gesloten was voor het publiek. Zoals de meeste Tibetaanse kloosters was het prachtig gelegen tegen een heuvel en hoewel ik in Tibet en Ladakh (India) al meerdere kloosters heb bezocht, blijft het leuk om dit soort plekken te verkennen. Muurschilderingen, beelden van de Boeddha en Tsongkhapa, brandende yakboterkaarsen en wierrook, de bruine dakranden en gouden daken met dharma wiel en herten… allemaal heel sereen. En in tegenstelling tot een aantal kloosters langs de Friendship Highway in Tibet waar de bewaking erg streng is, kon je hier vrijuit ronddwalen en veel gebouwen van binnen bekijken.

Maar het beklimmen van de trappen naar dit op 3300 meter hoogte gelegen klooster eisten opnieuw hun tol. Ik was er inmiddels van overtuigd dat ik een lichte vorm van hoogteziekte had. Erg merkwaardig want daar had ik in Tibet en Ladakh, waar ik op veel grotere hoogte (tot 5400 meter) geweest was nooit echt last van gehad. Bewijst maar weer hoe onvoorspelbaar het lichaam op extreme hoogte kan reageren en het had ongetwijfeld ook te maken met de uitputting van Tiger Leaping Gorge.

Je zult begrijpen dat ik niet erg rouwig was dat we de volgende dag in een rit van zo’n acht uur afdaalden naar Dali, op een hoogte van 1900 meter. Onderweg voelde ik me al snel stukken beter en langzaamaan keerde ook mijn eetlust voor het eerst in drie dagen weer terug. Dali is mooi gelegen aan het grote Erhai Lake, een 250 km² grote watermassa. De meeste bewoners in de omgeving van het meer behoren tot de Bai minderheid en er zijn diverse kleine dorpjes rondom het meer gevestigd waar markten te vinden zijn. Dat leek ons een uitstekend reisdoel voor onze eerste volle dag in Dali.

We huurden een auto met chauffeur voor een dag die ons meenam rondom het meer. Onderweg bezochten we diverse dorpjes waar het op de kleurrijke markten gonsde van de activiteit. Door een plaatselijke kippenhandelaarster werd ik meteen aan het werk gezet om zware kooien met gevogelte op een kar te tillen. In een ander dorpje (Zhoucheng) bezochten we een huis waar katoen werd geverfd en Bai kleding en tafelkleden werden gemaakt. Ik kocht er een comfortabel zwart hemd. Aan de andere kant van het meer genoten we van het uitzicht over het dorp Shuanglang. Langs de oostoever en de kleine Lesser Putou Temple, pittoresk gelegen op een rots aan de oever van het dorp Wase, keerden we uiteindelijk via de moderne stad Xiaguan aan de zuidkant van het meer terug in Dali.

De volgende morgen lieten we Dali achter ons en reden we in een tourbus naar Kunming, waar we die middag werden opgewacht en naar het vliegveld werden gebracht. Daar namen we uiteindelijk afscheid na een laatste kom noodles. Ad en Mieke zouden doorreizen naar Yangshuo, waar ik een paar maanden eerder geweest was, terwijl ik voor een training naar Shanghai moest. We namen afscheid: ‘Tot de volgende keer… in welk land dat ook mag zijn.’