Reisverhaal Oeganda: Ontmoeting met de Nkuringo Group

Stijle paden

De mensen van de lodge hebben voor een lunchpakket gezorgd, geven ons wandelstokken mee en helpen ons bij het aantrekken van beenbeschermers tegen ongenode gasten in de broekspijpen. We lopen naar het kantoortje van de UWA (Uganda Wildlife Authorities) dat niet ver van de lodge ligt en waar we voorgelicht worden over het leven van de berggorilla’s, over wat we wel en niet moeten doen en de aanbeveling om per persoon een drager mee te nemen. We hebben maar één rugzak bij ons, maar besluiten toch om ieder een drager mee te vragen omdat zij ook behulpzaam kunnen zijn bij de wandeling over paden die wij niet gewend zijn. Dat blijkt zeker geen overbodige luxe – een helpende hand op de steile paden is meer dan welkom!

Tussen de gorilla’s

Na een mooie wandeling van circa 2,5 uur met de meest adembenemende vergezichten gaan we het regenwoud in, waar we een half uurtje later worden opgewacht door de rangers die ’s morgens vroeg op pad zijn gegaan om de locatie van de berggorilla’s te vinden. We laten onze wandelstokken, dragers en tassen achter en volgen vol verwachting de rangers. Voor we er erg in hebben horen we een hoop kabaal waarmee een gorilla zich niet al te elegant uit een boom laat vallen en staan we min of meer midden tussen diverse leden van de Nkuringo Group (die uit 12 leden bestaat). We komen ogen tekort want we zien er steeds meer, in alle soorten en maten, liggend en lui gapend, etend, spelend, klimmend in een boom… Dit is geweldig. Het is fantastisch om het samenspel tussen de dieren van zo dichtbij te mogen aanschouwen.

We leren dat een aantal gorillagroepen ‘gehabiteerd’ is, wat inhoudt dat rangers gedurende een periode van twee jaar bij hen in de buurt blijven zodat de aanwezigheid van mensen hen niet vreemd is. Hierdoor is het mogelijk dat wij mogen genieten van de nabijheid van deze prachtige, imposante dieren… Van de 250 kilo wegende zilverrug tot en met de speelse en nieuwsgierige kleintjes.

Brutale aap

Uiteraard moeten wij ons aan regels houden en bij de voorlichting was ons gevraagd een afstand van zeven meter tot de berggorilla’s te bewaren; niet alleen voor de veiligheid maar ook om te voorkomen dat wij ziektes overdragen waar de berggorilla’s niet tegen bestand zijn. Het wordt al snel duidelijk dat deze gorilla’s die richtlijnen niet hebben gekregen, want als ik een van de gorilla’s sta te filmen wordt ik opzij geduwd door een flinke gorillatiener die er langs wil en van mening is dat ik in de weg sta! Geef hem eens ongelijk. In het voorbij gaan wordt mijn man Paul ook nog even door deze ‘brutale aap’ bij zijn been vastgepakt voordat hij weer verder gaat. Volgens de ranger is dit de belhamel van de groep, die om dit gedrag bekend staat. Voor ons een herinnering om nooit meer te vergeten.

Het uur vliegt om en als we later op een boomstam aan de lunch zitten kunnen we bijna niet bevatten wat we zojuist hebben meegemaakt. Deze ontmoeting staat in ons geheugen gegrift en heeft ons leven weer een stuk verrijkt. Voldaan beginnen we aan de terugtocht en worden bij het kantoortje van de UWA de trotse bezitters van een Gorilla Tracking Certificate!