Oog in oog met een zebra, olifant of leeuw. Een loopsafari zorgt voor een totaal andere ervaring dan een jeepsafari. Lees hoe Harco van Uden een loopsafari in Zambia heeft ervaren. "Een spannende maar onvergetelijke ervaring!"
Deze ochtend word ik toch anders wakker. Het is half zes ‘s ochtends en om kwart over zes komt de zon op. Eergisteren zijn we aangekomen in South Luangwa National Park, het grootste en bekendste safari gebied van Zambia. Zambia behoort samen met Botswana en Zuid-Tanzania tot de meest ruige en pure safari gebieden van Afrika. De reden dat het nog onbekend is, heeft te maken met de politieke situatie van een tiental jaren geleden, de slechte infrastructuur en de daarbij horende hoge kosten om een safari te maken. Het gevolg is dat nog weinig mensen hier zijn geweest en de natuur de afgelopen jaren amper is veranderd. Toch leeft er een jarenlange safari traditie en is Zambia hét land waar de loopsafari zijn oorsprong heeft. South Luangwa heeft naast de Luangwa rivier vele open vlaktes waar je, onder begeleiding van goed opgeleide gidsen, op een verantwoordelijke wijze te voet de bush kunt ontdekken. Ik heb wel vaker stukjes gelopen als de gids vanuit de jeep iets dacht te zien, maar nu gaan we er zonder jeep op uit.
Na een kop warme chocomel en wat brood vertrekken we zodra de zon opkomt. Het is juli, winter in Afrika. Overdag loopt het kwik op tot 30 graden, maar de ochtenden zijn lekker koel en dus perfect om te wandelen. Daar gaan we dan. Mike onze gids loopt voorop met zijn geladen geweer en wij lopen er met zijn vieren achter aan. Mike heeft voor vertrek uitgelegd dat we ons zullen focussen op de details in de natuur zoals sporen, uitwerpselen, insecten, bomen en planten. “Maar..,” zegt hij, “we lopen dwars door South Luangwa en zoals jullie gisteren tijdens de jeepsafari hebben gezien is er hier aan groot wild (olifanten, buffels, leeuwen) geen gebrek.” Het is belangrijk dat we in een rechte lijn achter elkaar blijven lopen, geeft hij aan. “Als ik mijn hand opsteek sta je direct stil en als ik hurk maak je je klein. Het belangrijkste is dat je in geen enkele situatie gaat rennen ook niet als we oog in oog met een leeuw komen te staan.” Mmm..,” denk ik, “dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.” Maar Mike heeft de afgelopen twee dagen zoveel vertrouwen afgedwongen met zijn kennis en kunde van de Afrikaanse bush dat ik hem in deze volledig vertrouw. Als ik naar mijn mede wandelaars kijk, zie ik dat ze weinig zeggen en sommigen zelfs wat bleekjes zijn geworden.
Wat me direct opvalt tijdens het eerste half uur, is dat het perspectief tijdens een wandeling totaal anders is ten opzichte van een jeepsafari. Je voelt je klein en kwetsbaar, omdat je je realiseert dat achter elke boom, bosje of termietenheuvel het wild op de loer kan liggen. Je weet ook dat je tijdens een jeepsafari soms best wat moet rijden om het grote wild te zien, maar zoals Mike al aangaf zit er genoeg wild in dit natuurrijke park. Natuurlijk ben je ook veel kwetsbaarder, want in een jeep zien de beesten je niet als mens maar als geheel en kun je in geval van een minder prettige situatie wegrijden zonder direct in gevaar te komen. Mike laat ons wat sporen zien. “Hier liep vannacht een leeuw, de sporen zijn meer dan 8 uur oud.” Aha het kan dus wel denk ik. Ik zeg maar niets want de gezichten van mijn medewandelaars zeggen genoeg. Na een uur wandelen begin ik wat relaxter te worden. We hebben zebra’s, wildebeesten en antilopen gezien die nieuwsgierig blijven staan of bij het minste geluid wegrennen. Mike is een wandelende encyclopedie en deelt met ons de wonderen der natuur. Dan gaat Mike’s hand omhoog… We stoppen en zijn stil. Wat ziet hij? Hij zakt op zijn hurken. Braaf volgen we zijn beweging en mijn hart klopt in mijn keel… Achter de bosjes draaft in slowmotion een giraffe! Wow, die hadden we niet gezien. Wat een mooi beest om te voet tegen te komen, zo groot! Nieuwsgierig stopt de giraffe. Mike geeft aan dat we gerust foto’s kunnen maken. Nadat de giraffe is doorgelopen kijken we elkaar aan. GEWELDIG.. Veel leuker dan een giraffe fotograferen vanuit de jeep!
We lopen verder en rond de klok van negen komen we aan bij een mooie grote boom waar een gedekte tafel staat met een uitgebreid ontbijt. Dan realiseer ik me pas dat ik best trek heb gekregen. We zijn dan ook al drie uur onderweg en de zon schijnt heerlijk. Na de ontmoeting met de giraffe is iedereen relaxt en delen we de mening dat dit toch wel een hele gave manier is om de bush te ontdekken. De rust, de stilte, geen andere mensen en dan de details waar Mike ons op wijst. Zijn toelichting is een verdieping op de safari die vanuit een jeep onmogelijk is. Na het heerlijke ontbijt zetten we onze weg voort.
Plots stopt Mike. Zijn hand gaat omhoog en hij zakt direct op zijn hurken. Wederom volgen we braaf. Ik probeer te ontdekken wat Mike nu ziet. Hij wijst naar voren maar ik zie niets. Dan zegt hij zachtjes “kijk daar een olifant…” Mijn hart gaat wat sneller kloppen. “Mmm..,” zegt hij, “die is niet helemaal relaxt.” Ik zie dat de olifant in de verte (+/-150m) met zijn kop zwaait en met zijn oren flappert. Mike kijkt strak vooruit en later begrijp ik dat hij de situatie aan het inschatten is. “Kijk”, zegt hij weer, ”in de boom zit een gier. Dan moet er een kadaver in de buurt zijn, waarschijnlijk van een “kill” van een hyena, leeuw of luipaard.” Mike blijft zitten tot hij zegt: “kom we lopen terug naar de lodge en halen de jeep, er is daar iets aan de hand. Het is niet veilig om dit te voet te doen.” Enigszins teleurgesteld volg ik hem. Ik begon me net op mijn gemak te voelen en had dit ook wel lopend willen zien.
De jeep rijden we snel terug naar de plek waar we de olifant en de gier hadden gezien. Zodra we redelijk dichtbij komen dringt een ongelofelijke stank tot ons door. Ook de vele vliegen verraden dat er een kadaver ligt. Aangekomen bij de plek zien we een aangevreten buffel liggen met daaromheen een vijftigtal gieren die zich te goed doen aan het kadaver. We zijn onder de indruk. Dat had Mike van die grote afstand goed gezien. Het schouwspel van de gieren die het kadaver opvreten leggen we vast op foto’s. Mike legt ons uit dat dit een kill van een groep leeuwen moet zijn geweest en dat ze waarschijnlijk een dag of 2-3 geleden deze buffel hebben gedood. De restanten laten ze nu over aan de gieren. We luisteren aandachtig. Na een minuut of tien begin ik om me heen te kijken en tot mijn grote verbazing slaak ik een kreet: “Mike, leeuwen!!”
Op tien meter van het kadaver liggen twaalf leeuwen uit te buiken onder een boom. Mike had gelijk. Maar dat de groep leeuwen op slechts tien meter van het kadaver in slaap was gevallen na het nuttigen van deze intensieve maaltijd hadden we tot nu toe nog niet door. De camara’s klikten… Een kadaver met gieren links van de jeep en een groep slapende leeuwen met bebloede manen van het eten van de buffel rechts achter de jeep. Mijn oorspronkelijke enthousiasme maakt plaats voor schrik. Wat zou er gebeurd zijn als we te voet hier naartoe zouden zijn gelopen? Ik moet er niet aan denken. Gelukkig had Mike de situatie goed ingeschat. Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen nooit meer teleurgesteld te zijn als een professionele gids aangeeft dat we voorzichtig moeten zijn. Het is namelijk niet de natuur die gevaarlijk is, maar onze onwetendheid die ons in gevaar brengt! Mike heeft ons op een bijzondere manier een ervaring geboden die ik nooit meer zal vergeten.
Naschrift:
Zambia is nog steeds een van de meest exclusieve safarilanden in Afrika. Naast South Luangwa zijn Kafue National Park, Busanga Plains en Zambezi National park gebieden die u als safari liefhebber eens bezocht moet hebben. De combinatie van deze parken geeft een totaalervaring die weinig andere landen u kunnen bieden.
.jpg?aspect_ratio=2:3&width=800&height=1200&format=jpeg)
