Chili: Verhalen uit Parinacota

Reisverhaal

Travel

Chili
+1

Na een dagtocht in het nationale park Lauca (Chili), is Ann op de terugweg naar haar pension in Putre. Onderweg neemt ze op goed geluk de afslag naar Parinacota en ontdekt een stoffig dorp met bijhorend schattig kerkje waar een bijzonder attribuut huisvest.

Mijn man en ik zijn vandaag figuurlijk verdwaald in het hooggelegen nationale park Lauca, het park dat geschurkt ligt tegen de grens met Bolivië. De ligging verklaart deels waarom we in de file belanden tussen Lauca en onze uitvalsbasis Putre, waar ons pension gelegen is. De weg is de enige verbindingsweg tussen Chili en Bolivië voor alle vrachtverkeer. Daarbij komt dat werkmannen druk bezig zijn met verfraaiingswerken aan de weg, waardoor er telkens maar één rijrichting beschikbaar is. Na een uur wachten afwisselend met kleine stukjes rijden zien we een bord langs de weg staan met ‘Parinacota’. Een snelle blik in mijn reisgids zegt dat Parinacota een piepklein dorp met een mooi kerkje is. We hebben ondertussen lang genoeg in de auto gezeten en we gebruiken dit als excuus om even in Parinacota te stoppen.

chili-parinacota-kerk-tafeltje-met-mythe

Even winkelen in het dorp

In het verlaten dorp met een tiental kleine huizen is het kerkje prominent aanwezig. We zijn erg nieuwsgierig naar hoe de kerk er vanbinnen uitziet, maar jammer genoeg is de deur op slot. Het is al ver na de middag en in het plaatselijke winkeltje kopen we wat koekjes tegen de honger. Met ons beste school-Spaans knopen we een gesprek aan met de vriendelijke verkoper. Hij vertelt dat alle mannen van het dorp overdag de bergen intrekken om hun kuddes lama’s te laten grazen, vandaar het verlaten aanzicht van het dorp. Ik vraag of er eventueel iemand in het dorp is die ons de kerk kan laten zien. “Ja hoor”, antwoordt de man, “In het laatste huisje met de blauwe deur woont de pastoor en die heeft de sleutel, ga maar gewoon aankloppen!”.

Een kerk met een eigen versie van bijbeltaferelen

We kloppen aan bij de deur en vragen aan de mevrouw die opendoet of we de kerk mogen bekijken. Geen enkel probleem, ze loopt met ons mee en opent de grote deur. Bij het bouwen van het kerkje is geen enkele spijker gebruikt. Er staan enkele houten banken en op de muur staan kleurrijke fresco’s geschilderd. De mevrouw vertelt enthousiast over de muurschilderingen: bijvoorbeeld bij de foltering van Christus staan er geen Romeinen, maar Spanjaarden afgebeeld als ‘de slechten’.

Mythe of waarheid?

In de hoek vooraan in de kerk staat een kleine tafel met de poten vastgebonden aan de muur. In mijn reisgids had ik al gelezen dat het tafeltje in de kerk een legende had: zo zou het tafeltje in vroegere dagen ’s nachts wel eens op wandel gaan, vergezeld door vier kaarsen. Aan het huis waar het tafeltje halt houdt, daar zou heel snel iemand overlijden. Ik ben wel benieuwd naar de mythe achter het tafeltje en vraag aan de mevrouw of dit nu het beruchte tafeltje is. De mevrouw knikt heftig. Ik vraag een tikkeltje lacherig of dat verhaal niet gewoon een fabel is, en de mevrouw slaat meteen een beetje wit uit. Ze vertelt heel serieus en met grote gebaren dat het geen fantasie is, dat het tafeltje echt op stap ging, met desastreuze gevolgen voor een van de bewoners in het bewuste huis. “Es serio!”

Ik kijk nog eens goed naar het eenvoudige tafeltje en merk op dat de touwen aan de tafelpoten gerafeld zijn. Alsof het tafeltje verwoede pogingen heeft gedaan om te ontsnappen…

Reizen