Peru: Nachtelijk avontuur ''Slapen bij Tapirs''

Ik heb al veel landen in Midden- en Zuid-Amerika mogen bezoeken, en één van mijn favoriete plekken is het tropisch regenwoud. Of dit nu in Costa Rica, Ecuador, Brazilië of Peru is, maakt mij niet uit. Hoewel… In Peru had ik wel een heel bijzondere ervaring – ik bracht de nacht door op een hoog platform met enkel een dun matrasje en een klamboe. Hier was het wachten op tapirs, die ’s nachts op zoek gaan naar voedsel in modderige moerasbodems.

Manu National Park

Tapirs had ik al eens gezien, maar nooit in het wild. Dus toen ik een jungletrip door het Manu nevel- en regenwoud in Peru mocht maken, hoopte ik op een ontmoeting met tapirs. Daar moet je wat moeite voor doen. Eerst een fantastische roadtrip vanuit de stad Cusco, over het Andesgebergte naar het schitterende Manu nevelwoud. Daarna een boottocht van acht uur het Amazonegebied in. Puur genieten! We varen dicht langs de oevers waar we kaaimannen, waadvogels en capibara’s zien. Onderweg scheren toekans en papegaaien over die van oever naar oever vliegen. Het idee om op deze manier ver weg te raken van de bewoonde wereld is gewoon geweldig.

Onder de klamboe

Eenmaal aangekomen in het Manu regenwoud, overnacht ik in het Manu Wildlife Center. Een prachtige lodge, dicht bij de rivier en omringd door tropisch regenwoud. Als gids Miguel mij vraagt of ik zin heb om een uurtje te lopen en de nacht door te brengen bij een tapirlick (een drassig gebied waar tapirs aan de aarde en stenen likken, om hun mineralen binnen te krijgen), laat ik me dat niet twee keer vragen. Natuurlijk! Sowieso houd ik van wandelen in het woud, waar je continu de kans hebt om brulapen, pecari’s en ander wild te spotten. We vertrekken net voor zonsondergang en komen na een uurtje aan bij een simpel platform. We gaan op een dun matrasje liggen met een klamboe over ons heen. “Do not make a sound and have some patience”, zegt Miguel. Het is inmiddels zes uur ’s avonds en het enige wat we doen is stil zijn, wachten en luisteren. Het is pikkedonker en we horen alleen de nachtelijke junglegeluiden – ze vormen een schitterende symfonie. Kwakende kikkers, brullende apen en de lokroepen van insecten; de geluiden zijn luid maar zorgen er toch voor dat ik na een paar uur langzaam indommel.

Eindelijk! Een tapir

Ik schrik wakker. Een luid brommend geluid, zeer dichtbij. Een mug? Of… Ik doe mijn zaklamp aan en kijk op mijn horloge – het is half negen in de avond. “No lights!”, fluistert Miguel. Hij heeft gelijk – het kan een naderende tapir storen en doen weglopen. Maar van tapirs is nog geen sprake. Ik draai me op mijn buik en wacht in spanning af. Mijn geduld wordt op de proef gesteld; het is niet zeker of tapirs ook vannacht de tapirlick zullen bezoeken. Het enige wat ik kan doen, is genieten van de junglegeluiden en wachten. Plots, na nog een paar uur en zonder waarschuwing van Miguel, gaat er een zaklamp aan. Ik hoor een zompig geluid, alsof er iets door de modder loopt. Miguel richt het licht op de grond en enkele meters voor ons zien we dan eindelijk een tapir. Ongelofelijk!

Het regenwoud slaapt nooit

We volgen de tapir ongeveer een kwartier en laten hem dan met rust. “Do you want to go back to the lodge?” vraagt Miguel. “No, let’s see what happens! Maybe we’ll get lucky and see more”, zeg ik. Het regenwoud slaapt immers nooit en ik wil mezelf niet de kans op meer tapir-ontmoetingen ontnemen!