New York: Charismatische Metropool

New York is zo’n stad waar elk uur dat je slaapt, voelt als een verloren uur. De volgende dag stonden we zodoende vroeg weer op en maakten we geen gebruik van het ontbijt in het hotel, maar pakten we de taxi om even buiten het centrum van een ‘breakfast at Tiffany’s’ te genieten. Inderdaad, van het liedje! We hadden gelezen dat het echt bestond en het leek ons leuk hier langs te gaan. In het authentieke tentje liep de bediening rond met een ouderwets vers gezette pot koffie en na een bagel en scrambled eggs waren we klaar voor een nieuwe dag New York.

Ons bezoek aan de stad was in januari en we waren van tevoren gewaarschuwd dat het er dan steenkoud kan zijn. Wij dachten in Nederland wel wat gewend te zijn, maar daar kwamen we snel op terug. De ijzige wind leek dwars door je kleren heen te snijden. De noorderwind voerde ijskoude lucht uit Canada het land in wat leidde tot een gevoelstemperatuur van -20 graden. In de eerste de beste kledingwinkel schaften we zodoende lang thermo ondergoed aan. Grappig detail is dat de wind enkele dagen later gedraaid was en er nu warme lucht werd aangevoerd uit het Caribisch gebied, wat resulteerde in een zachte 20 graden. Het lange ondergoed bleef dus in de kast en we gingen picknicken in Central Park.

Het bezichtigen van de stad gaat nooit vervelen. We twijfelden of we met een boot om New York heen wilden varen, of de stad per fiets zouden ontdekken. Het werd allebei. Vanuit de boot zie je veel en krijg je interessante achtergrond informatie, maar de fietstocht was in alle opzichten een groter succes. De eerder benoemde gids maakte het avontuur tot een memorabele gebeurtenis. Niet alleen kwamen we langs alle hotspots, hij liet ons ook de onbekende plekken zien. Naast zijn werk als gids werkte hij met probleemjongeren en hij bracht ons mee naar een gebouw net buiten Chinatown waar de jongeren behandeld werden en een soort eigen buurthuis hadden. Erg indrukwekkend om ook die kant van New York te zien. Voor de lunch nam hij ons mee naar het centrum van Chinatown. In vrijwel elk eettentje of supermarktje hangen pekingeenden voor het raam en treedt de geur van etenswaren en specerijen je tegemoet. Wederom maakten we gebruik van de connecties van de gids en belandden we in een tent waar we anders nooit beland waren. Van de buitenkant leek het namelijk meer op een onguur pakhuis. Binnen zat het echter stampvol en reed de bedrijvige bediening met karretjes vol heerlijk eten langs alle tafels. Bestellen kon er niet. Je kon gewoon aangeven wat je van het karretje wilde hebben en dan kreeg je het zo op je bord. Ideaal! Enige minpuntje was dat ik zeer onhandig ben met stokjes. De gids zag me stuntelen en vroeg gniffelend bij de bediening om bestek. Aan de gezichtsuitdrukking van de ober zag ik dat het geen alledaagse vraag was. Het duurde dan ook enkele minuten alvorens ik een mes en vork kreeg in een dubieus bekertje.

De tocht bracht ons verder langs onder meer Ground Zero, waar niet bijster veel te zien is. Echter, in de wetenschap wat er gebeurd is en hoeveel mensenlevens hier verloren gingen, gaf het een bedrukt en naar gevoel. Dit gevoel verdween gelukkig weer vlotjes bij het zien van het overweldigende uitzicht vanaf het Empire State Building, na het wegvallen van de Twin Towers het hoogste punt van de stad. Op een heldere dag lijkt het zicht er oneindig en vanaf zo’n hoogte oogt zelfs New York klein. Sportievelingen kunnen lopend over de  1576 treden naar de 86e verdieping, maar wij spaarden onze energie en namen de lift. 

Tijdens het schrijven van deze blog merk ik dat ik toch enkele bezienswaardigheden en hoogtepunten tracht te benoemen, ware het niet dat deze ook tot in den treure vermeld worden op elke website en in elke brochure. New York bezoeken is wat mij betreft toch voornamelijk New York ervaren. Lopen tussen de duizenden lichtjes van Fifth Avenue, rondrijden in een  yellow cab, mensen met allerlei verschillende achtergronden op zien gaan in de hectiek van de grote stad, midden in de nacht een donut halen omdat Dunkin Donuts 24 uur per dag geopend is, om de 100 meter een uiting van McDonald’s of Coca Cola zien, maar ook de trots ervaren van de ‘New Yorker’. Iedereen loopt er met zijn borst vooruit en zijn hoofd omhoog. Het zijn van die dingen die je in het vliegtuig terug naar Nederland te binnen schieten en een glimlach op je gezicht toveren. Nagenieten, noemen ze dat geloof ik.