Incentivereis Marokko: Elkaar opnieuw ontmoeten

Ik herinner het me tot in detail; dat ene moment in Marokko. De DJ gaat los, het personeel danst onder de sterren in hun eigen bedoeïenenkamp. De drie partners bekijken het in hun witte gandoura en tulband vanaf een afstandje, glas wijn in de hand. Hún mensen. Normaal zo strak in het pak, zien ze er grappig uit in hun traditionele outfit. Maar hier past het precies! Het klopt en het maakt het af. Het vuurwerk spuit de lucht in, en tachtig man staren schouder aan schouder met glimmende ogen naar de nachtlucht. Iedereen geniet. De partners lachen om al het enthousiasme. “Dit is wat we hoopten, maar wat we nooit hadden verwacht!” Ik glimlach en wil het liefst een gat in de lucht springen – wát een ervaring. Dit maakt mijn vakgebied het mooiste wat er is!

Vertrouwen en loslaten

Wat er aan deze – bijna magische – afsluiting vooraf ging? Het begon met een telefoontje, en de vraag vanuit de directie of wij een ‘bijzonder bedankje’ konden organiseren voor hun werknemers. Kopje koffie, een kennismaking en een berg brainstorms later stond een unieke reis naar Marokko op de rails. Afzondering van de normale werkomgeving, om elkaar juist weer te ontmoeten. Een flink project, en aan mij de taak om het vertrouwen te krijgen. Zodat óók de directie en het brainstormteam konden genieten van deze belevenis!

Teambuilding met een opblaaskrokodil

Met een koffer vol opblaasdieren stapte ik, samen met de directie en tachtig uitgelaten werknemers, op het vliegtuig naar Marrakesh. Opblaasdieren? Ja, opblaasdieren. Enkele uren later stond ik op een dakterras aan Jema El Fnaa – een plein middenin de grootste souk van Marokko – en werd het startsein gegeven. Tachtig man rende op topsnelheid door de souk, op zoek naar de verborgen opblaaskrokodillen, flamingo’s en badvlinders. Bezweet, stoffig en gierend van de lach kon ik de winnaars (en trotse runner-ups!) weer ontvangen.

Koffiestop in nergens

Van de drukte van de souk trokken we naar de leegte van de Atlas. In een karavaan van Jeeps reden we naar ‘nergens’ – met zijn allen even het hoofd leegmaken; ruimte creëren voor nieuwe ideeën. We dronken Marokkaanse koffie, aten versgebakken delicatessen, en de brainstorms en collegiale kletspraat kwam als vanzelf op gang. Was ook niet moeilijk, in deze adembenemende omgeving. Ikzelf praatte nog even bij met één van de heren met wie ik dit geweldig project op de rails heb gezet. Hij keek om zich heen, en merkte op; “Hoe gaan we dit ooit overtreffen?”

Er ligt een uitdaging op me te wachten. Lekker!