Al bijna 20 jaar reis ik bijna jaarlijks naar Afrika en heb ik vele mooie safari’s mogen maken op diverse bestemmingen. In die tijd heb ik al veel bijzondere momenten ervaren en veel wild gezien. Of het nu gaat om olifanten, buffels, giraffen of om eekhoorns, stokstaartjes of jakhalzen. Ik mag niet klagen. Toch is er altijd een diersoort bovenaan mijn wensenlijstje blijven staan: de wilde hond. De laatste keer dat ik wilde honden had gezien, was in 2003. Nu behoort de wilde hond tot de bedreigde diersoorten, maar dat behoort de neushoorn ook. En die heb ik toch wel met enige regelmaat kunnen aanschouwen. Waarom lukte dat niet met de wilde honden? Ondanks dat ik toch echt in gebieden ben geweest die bekend staan als leefgebied van deze bijzondere dieren?
Ik bleef hoop houden. En toen was daar mijn reis naar Botswana in december 2016. Ik zou onder andere naar het Selinda Reservaat gaan. Als er ergens wilde honden zouden zijn, dan toch zeker daar. Ik had mijn zoon van vier, die thuis bleef, beloofd een foto van wilde honden te sturen. Ook hij heeft de wilde hond als favoriete Afrikaanse diersoort (hoe zou dat toch komen?).
Al bij de eerste kennismaking met mijn gids bij aankomst op de airstrip van Selinda liet ik weten wat mijn grootste wens is. Ik legde hem absoluut geen druk op, maar het zou toch wel erg gaaf zijn als ….
Onderweg naar het kamp zouden we meteen een jeepsafari maken. Ik geniet zoals altijd weer van de prachtige Botswaanse natuur. Er is nog maar weinig regen gevallen en toch zie je de eerste groene grasscheuten al naar boven komen. Ondanks de nog dorre bomen, zorgen deze grasscheuten voor een frisse sfeer. Bij aankomst heb ik een boekje gekregen met een lijst van zoogdieren, reptielen en vogelsoorten die er in het reservaat te zien zijn. Ik doe fanatiek mee met de 111 (Triple One) competitie, ofwel: wie weet als eerste 111 verschillende vogelsoorten te spotten? Er wordt door mijzelf en de mede safarigangers druk door verrekijkers gekeken en de ene na de andere vogelnaam komt voorbij en wordt afgevinkt in het boekje. Het voordeel van deze competitie en het turen door de verrekijkers is dat je ook veel beter en eerder andere dieren ziet. En je bij de les blijft!
Al snel verlaten we het pad en rijden we offroad richting wat bosjes. De spanning stijgt en al snel zien we wat de gids heeft gezien: enkele leeuwen sluipen rondom een bosje waar buffels zich verschuilen. Er wordt over en weer gebluft en er worden schijnaanvallen uitgevoerd, maar uiteindelijk weten de buffels te ontsnappen naar een open rivierbedding. De leeuwen vallen hier te veel op en zullen hier geen aanval meer uitvoeren. De sensatie is voorbij, terwijl de spanning is opgevoerd. Wat gaat er nog meer komen?
Nog amper bijgekomen van wat we net hebben gezien, stoppen we alweer bij een ander bosje. Volgens onze gids, Parcs genaamd, moeten we even geduld hebben. Natuurlijk, we hoeven toch nergens heen. Ons geduld wordt beloond. Uit de bosjes komt een luipaard geslopen en ze begeeft zich naar een waterplas om in het prachtige licht van de late middagzon haar dorst te lessen. Daarna keert ze terug naar haar schuilplaats.
Ik ben nog maar twee uur op safari in Botswana en heb nu al het gevoel dat dit de beste jeepsafari ooit is! Terwijl we bij het luipaard staan te wachten of ze nog een keer tevoorschijn gaat komen, krijgen we bericht vanuit ons kamp dat er wilde honden bij het kamp zijn gespot en dat de groep in beweging aan het komen is. Parcs aarzelt geen moment, zet de jeep in beweging en rijdt in rap tempo, heel behendig door de bush. Dat ik een langzaam opkomende hoofdpijn heb en de hobbels ons flink heen en weer schudden, negeer ik.
Vlakbij ons kamp in de droge Selinda Spillway zien we beweging. En ja hoor, daar zijn ze. Wilde honden! Het alfavrouwtje loopt voorop en leidt de groep de weg. Het ene moment ‘huppelen’ de honden lichtvoetig langs onze wagen voor ons uit. Het andere moment rusten ze even uit en gaan ze op de grond liggen. Op slechts een paar meter van onze jeep kan ik de honden bijna ruiken! Mijn hart gaat tekeer in mijn keel. Wat is dit ontzettend mooi. Parcs blijft de honden volgen, want hij weet zeker dat ze op jacht zijn. Ik geloof hem graag. Mijn hoofdpijn voel ik niet meer ook al scheurt Parcs over hobbelig terrein zodra de honden er flink de vaart in hebben gezet. Ineens schieten ze weg en rennen ze door de rivierbedding, de bosjes in en er weer uit. Hebben ze iets gevangen? Nee, ze vervolgen hun weg en we gaan er weer achteraan. En dan is het raak, we zien een silhouet van een kleine antilope voorbij schieten, de honden er achteraan tot we gepiep en gekraak horen in de bosjes. Als wij er uiteindelijk naast staan, zien we de honden trekken en scheuren aan iets met vier poten. In slechts luttele seconden is er niets meer over van de antilope. De honden voeren onderling nog een strijd uit over het beste stukje bot. Als alles op is genieten ze in de rivierbedding nog even na van hun maaltje. En wij, wij zijn sprakeloos. De snelheid, de effectiviteit, de samenwerking …. Dit was een voorstelling om nooit te vergeten.
En die hoofdpijn …. Dat is een kleine zonnesteek. In het kamp moet ik even opgelapt worden, want door alle sensatie heb ik te weinig gedronken. Dat is niet verstandig als het zo’n 40 graden is en de zon flink schijnt. Maar ach, de zonnesteek neem ik voor lief. Mijn zoon heeft zijn foto van wilde honden! En ooit neem ik hem mee om hem deze prachtige dieren in het echte Afrika te laten zien.
