Rondom de kusten van Antarctica broeden elk jaar ca 200.000 paren keizerspinguins (totaal circa 600.000 individuen) op het zeeijs net buiten de kust. Het broedgedrag van deze grootste pinguinsoort is bizar en is fantastisch vastgelegd in de Franse film “The March of the Penguin”. Tot 2010 was een expeditie naar de Weddell Sea en Snow Hill Island met de Russische ijsbreker Kapitan Klebnikov de enige acceptabele manier om de broedkolonies met kleine jongen, in het vroege voorjaar (oktober tot half november) te bezoeken. Na 2010 werd het schip ingezet bij de gas en oliewinning in het Noordpoolgebied, maar in 2018 is het Quark weer gelukt om het schip voor vier reizen te huren.
In 2007 was ik met Thika Travel al bij de Snow Hill kolonie geweest, één van mijn mooiste natuurbelevenissen. Dus toen ik in september 2017 een email kreeg van Thika Travel, dat er in oktober 2018 weer een mogelijkheid was om voor deze trip te boeken, besloot ik binnen een uur om weer te gaan. De Kapitan Klebnikov is een spectaculaire ijsbreker, de grootste commerciële ijsbreker ter wereld. Op zich al een reisje waard om de technologie van het ijsbreken te zien!
Na een weekje kamperen in het Nationaal Park Los Glaciares bij El Calafate, een tussenstop halverwege Buenos Aires en Ushaia, vertrok ik met prachtig weer op de Klebnikov op 20 oktober 2018 vanuit de haven van Ushaia.
De oversteek naar Antarctica is berucht door de lagedrukgebieden, en het was ook meteen raak met windkracht 11 en golven van zeven meter hoog. Ik heb daarom weinig gezien van de albatrossen en stormvogels die ons begeleidden. De focus van de reis was het bezoeken van de keizerspinguinkolonie – dit in tegenstelling tot het karakter van cruises naar de westkust van het schiereiland, met grote adelie en chinstrap kolonies, ijsbergen en fantastische landschappen. Ik had al gemerkt dat de ploeg van Quark prima functioneerde, jong, sterk en professioneel met goede lezingen op de saaiere momenten.
Het schip stoomde meteen door, door niet al te dik ijs (1-1,5m) en na een paar kilometer “rammen” naar een plek circa 10 km van de pinguin kolonie, net voor de kust van Snow Hill Island.
De weersvoorspellingen waren prima, en niets stond ons in de weg, om van 24-26 october met de twee helikopters (zeven man per vlucht) naar het Basecamp te vliegen. Dit kamp wordt elke dag opgebouwd en weer afgebroken, conform de lokale regels. Vanaf hier zouden we de laatste twee kilometer te wandelen naar de kolonie van circa 3500 paren, verspreid in groepjes over 10 hectare.
Afspraak was om de kolonie niet dichter dan 30-35 meter te benaderen, en ik had ook niet de indruk dat – mede hierdoor- de kolonie last heeft gehad van ons. Regelmatig kwamen de vogels zelf rustig (zeer) dichtbij om eens polshoogte te nemen. In de praktijk ben ik drie dagen circa tien uur per dag op het ijs geweest, voldoende om alles vast te leggen. Vanwege de 30-35 meter regel was het goed dat ik mijn langste telelens (met convertors) meehad en een stevig statief. Ik heb me gefocust op de intieme plaatjes, waar volwassen pinguins hun jong voerden.
De terugtocht verliep in eerste instantie prima, maar de oversteek van de Drake Passage was flink ruig – ondanks de grote omweg om de gebieden met slecht weer te omzeilen. Zodiac landingen zaten er deze trip dus niet in. Maar omdat vrijwel alle passagiers gefocust waren op een mooi en langdurig bezoek aan de emperors (en dát was prima gelukt) was iedereen happy!
