Grote, zwarte gedaanten rijzen op uit het water om ons heen. De enorme, logge lichamen splijten gemakkelijk de opwellende golven uiteen. Naast ons zien we de gaten van de geopende monden opdoemen. Een aantal walvissen omringt ons schip. Eerst waren het er twee, maar al snel werden het er vijftien. De stank doordringt onze neusgaten, maar het spektakel dat we zien is adembenemend. ‘Ik vaar al heel wat jaren mee’, merkt onze kapitein op, ‘maar zoiets als dit heb ik nog nooit meegemaakt.’
Vergeleken met de laatste dagen, verliep het begin van de reis rustig. Vroeg in de ochtend sta ik al buiten te genieten van het stille water, zo vlak als een spiegel, de blauwe lucht en het schitterende zonnetje. We varen door Antarctic Sounds, de meest afgelegen en geïsoleerde wildernis ter wereld. De vormen die de ijsbergen hier aannemen, verweerd door de woeste zee, ben ik nog nergens anders tegengekomen. Het is alsof je door een levend kunstwerk vaart.
Luipaardzeehonden rusten op ijsschotsen, de Adélie-pinguïns, hoog-arctische pinguïns, zijn druk met elkaar in de weer en op het wateroppervlak ligt een bultrugwalvis. De Ortelius baant zich, als een waar werkpaard, een weg door het ijs. Het sterke schip splijt met gemak grote ijsschotsen doormidden. Soms, bij een extra dikke schots, tilt de Ortelius ons even op. Het voelt vredig, veilig en grandioos. Ik begrijp nu hoe dit indrukwekkende continent al eeuwenlang mensen in haar verleidelijke web lokt.
We komen later dan gepland aan bij Paulet Bay. Doordat de baai van Paulet Island nog vol ligt met ijs, kunnen we geen landing maken en stappen we in de zodiac. Zo komen we erg dicht bij de Adélie, de meest brutale pinguïnsoort. De pinguïns die willen zwemmen, wachten keurig bij het water totdat de rest aan komt rennen. Op Paulet Island, gelegen bij het uiterste punt van het Antarctisch Schiereiland, broeden wel 100.000 Adélie-pinguïns. De gemoedelijkheid en opgewektheid van de dieren om me heen maakt me vrolijk. Niets is leuker dan een pinguïn op zijn buik over het ijs zien glijden, met zijn vleugels flappend op zijn doel af.
Zo frivool als de tocht tussen de pinguïns was, zo ontzagwekkend voelde het toen we, tijdens het varen met de zodiac, verrast werden door een walvis. Officieel moet je op 100 meter afstand blijven, maar omdat de walvis ons benaderde, zaten we veel dichterbij. Het zwarte gedaante dat oprees straalde een en al oerkracht uit. Een grote, opengesperde bek kwam machtig bovendrijven. Langzaam sloot de walvis zijn mond, vol met zojuist geschept krill. Met bewondering probeerden we het schouwspel op beeld te vangen, en op dat moment zagen we achter ons een aantal stralen water de lucht in knallen. Nog meer walvissen omringden ons, water spuitend en op jacht naar hun maaltijd. Waterfonteinen, de doordringende geur van de walvissen, en het kletterende geluid van het alle kanten op spetterende water: zo is het dus om de wilde natuur aan het werk te zien. En wij stonden er middenin. Het schemerde inmiddels, want in dit gebied wordt het nooit helemaal donker, waardoor het tafereel zo uit een speelfilm had kunnen komen. De kapitein, die het schouwspel stond te filmen, was net zo verbaasd als wij. Zó veel walvissen bij elkaar die allemaal één enkel schip omringen, had hij nog nooit gezien.
De Antarctic Sounds zijn zó uitzonderlijk, dat zelfs de meest spectaculaire foto’s eigenlijk geen recht kunnen doen aan deze woestijn van ijs. De stille zee, met de in vreemde hoeken gevormde ijssculpturen, de blijheid van de pinguïns en de oerkracht van de walvissen, maakten voor mij van deze witte wereld een magisch universum.
