Eerlijk is eerlijk, het is een lange reis aan boord van het expeditieschip (19 dagen) en nagenoeg de helft van de dagen breng je door op zee. Het is echter een reis vol emoties; de natuur is overweldigend mooi en juist de dagen op zee doen je beseffen hoe bijzonder het is wat je meemaakt. Na South-Georgia (waar mijn vorige blog eindigde) heeft het schip ons via de Shetland eilanden naar Antarctica gebracht.
Deze ochtend zijn we aangekomen in Portal Point, Charlotte Bay; een van de eilanden in de Gerlache straat aan het begin het Antarctisch schiereiland. Het weer zag er veelbelovend uit om een zodiacexcursie te maken met een mogelijke landing. Helaas, zoals al eerder bewezen tijdens deze expeditie, sloeg het weer erg snel om. Er waren behoorlijke golven en windsnelheden die een zodiactocht, laat staan een landing, niet toelieten. De excursie werd afgebroken; een landing maken op Antarctica zou niet gebeuren deze trip, want dit was de enige plaats waar we dit konden doen.
Ik begreep de keuze volkomen, want het weer zag er echt niet goed uit en door de dichte mist kon je het land amper nog zien vanaf het schip. Voor veel mensen is het een doel op zich om voet op Antarctica te zetten en de expeditieleider besluit dan ook om even te wachten in deze baai. Het wachten werd gelukkig beloond en het weer trok bij. We konden tóch een korte zodiactocht maken en voet op Antarctica zetten. Een wandeling was niet mogelijk; het was letterlijk de zodiac uit, foto maken en weer terug de zodiac in. Hoewel het voor mij zeker geen doel op zich was om voet aan land te zetten, moet ik toegeven dat ik het toch wel een speciaal moment vond. Met een gelukzalig en trots gevoel stapte ik terug de zodiac in.
De Gerlache straat, waar we ons op dit moment bevinden, is een regio waar veel walvissen voorkomen. Op de terugweg naar het schip spotten we, met het geluk wederom aan onze zijde, enkele walvissen. We hebben nog wat tijd en blijven met de zodiacs in het water liggen en horen ze ademen rondom onze zodiacs, ze komen zelfs erg dichtbij! Nauwelijks bijgekomen van de landing op Antarctica worden we alweer verrast door de natuur.
Tijdens de lunch en in de middaguren varen we richting ons volgende punt in de Gerlache straat; Hydruga Rocks. Deze plaats is precies wat ik van Antarctica dacht, een prachtig sereen sneeuwwit landschap. De gidsen hebben op het land weer een mooie wandeltocht uitgezet. Zeker hier is het belangrijk om ons goed aan de route te houden, want je kunt soms flink wegzakken in de hele diepe sneeuw. Met mijn lengte lijkt dat me niet zo’n strak plan en dus blijf ik braaf op de route. Op het eiland zien we enkele weddellzeehonden, adeliepinguïns, keelbandpinguïns en aalscholvers. De strakblauwe lucht, met een stralend zonnetje geven weer een prachtig beeld. Weliswaar, staat er flink wat wind, dus ik waardeer mijn goede kledinguitrusting. Ook op deze plek pak ik mijn moment en plaats me naast de gids. We turen minutenlang naar de zeehonden die zich amper verroeren met het schitterende landschap op de achtergrond. Ik kan zo genieten van deze momenten. We wachten samen in stilte op het moment dat deze dieren zich laten horen met hun bijzondere zang. Zang? Jazeker, deze dieren maken bijzondere geluiden à la ET, maar helaas niet dit keer.
Het diner was deze avond vroeger dan normaal en dat bleek met een reden. Aangezien het weer ons nog steeds gunstig gestemd was, zouden we na het diner nog een derde excursie maken! Het diner werd echter verstoord omdat er iets heel bijzonders gespot was… orka’s. Indien er buiten wat bijzonders gespot wordt, deelt de expeditieleider dit via de speakers. Zo ook nu. Ik heb nog nooit een restaurant zo snel leeg zien lopen! Het schip bleef rustig varen en de orka’s kwamen echt heel dichtbij. Orka’s zijn bijzonder grote en enorm intelligente dieren. Het was altijd al een droom voor me om ze eens in het echt te mogen bewonderen. In dit geval waren het enkele orka’s bij elkaar en het was erg speciaal om dit mee te maken. Het water was heel helder en je kon de witte vlek van de orka zelfs door het water zien! Het voelde als een kers op de taart.
Wanneer je denkt dat het niet beter kan, blijkt het tegendeel waar. Nadat ik terug was gegaan naar het restaurant voor mijn toetje (nee, tuurlijk sla ik die niet over) ging het schip voor anker in Cierva Cove. is. Dit is een kleine baai omringd door verschillende gletsjers die oneindig door lijken te gaan. Het schip is omringd door ijsbergen in allerlei formaten en formaties, met de mooiste kleuren blauw. Het landschap is zo sereen en puur. Er zijn eigenlijk geen woorden, noch foto’s die omschrijven hoe mooi deze plek. Terwijl de zodiacs in het water gelaten worden, spot ik een walvis vanaf het schip. Ik geniet in stilte, kijk om me heen, hoor het ijs kraken en de walvis ademen. Gedurende een uur krijgen we een tocht langs de verschillende formaten ijsbergen en gletsjers. We zien de meest mooie en bizarre ijsformaties en genieten met z’n allen van het kraken van het ijs terwijl onze zodiac rustig doorvaart.
Deze dag, of beter gezegd de hele reis, heeft me zoveel meer gebracht dan ik maar kon hopen. Het is de overtreffende trap van de kers op de taart. De komende dagen varen we terug naar Ushuaia en heb ik enkele dagen om dit allemaal te verwerken. De foto’s brengen me terug naar de momenten en bijzondere plekken. Het is lastig in woorden uit te drukken wat deze reis voor moois brengt en ik kan dan ook niet anders afsluiten dan met te zeggen dat dit een avontuur is dat je zelf moet ervaren!
Ik stel graag een persoonlijke reis op maat voor u samen, geheel gebaseerd op uw reiswensen. Neem gerust contact met mij op.
