Antarctica: De echte superlatief

Antarctica. Een haast magisch woord, dat bij velen de ogen laat glimmen. Ook als je spreekt over Antarctica als reisbestemming, want bij vrijwel iedereen staat Antarctica hoog op de bucketlist (noemden we dat vroeger niet gewoon verlanglijstje…?). “Ooit…”. Velen zijn ook bereid om daar zelfs hun angst voor zeeziekte voor te overwinnen. Zo ook ikzelf. Als wij voor Thika Travel klantpresentaties houden over de poolgebieden, word ik niet voor niets vaak ingezet als ‘joker’, om potentiële poolreizigers aan te geven hoe je zo min mogelijk last hebt van de befaamde Drake Passage, die Vuurland en het Antarctische Schiereiland scheidt.

Waar de beleving van het in rust (als men het geluid van de pinguïns buiten beschouwing laat) mogen zitten en genieten te midden van één van de vele kolonies op Antarctica van ‘gewone’ pinguïns al in de categorie superlatieven valt, kan het voor mij altijd nóg bijzonderder. Zonder twijfel is dat de kolonie keizerspinguïns van Snow Hill. Naarmate de Antarctische zomer vordert wordt dit een eiland, maar in de tijd dat ik er naar toe reisde – het prille voorjaar van het zuidelijk halfrond – lag het eiland stijf ingevroren in het winterpakijs. Daarmee konden de ruim vierduizend broedparen van deze grootste der pinguïns, hun kuikens veilig op het ijs volwassen laten worden. Onze stoere ijsbreker, de Kapitan Khlebnikov, heeft alle zes motoren op volle kracht gezet om zo dicht mogelijk bij de kolonie te komen.

Tot ze echt niet verder komt en zichzelf in het ijs ‘parkeert’. Van hieruit brengen de twee helikopters die we aan boord hebben ons gezelschap van slechts honderd bevoorrechtigden op veilige geluidsafstand van de pinguïns en is het voor de meesten geen probleem de laatste anderhalve kilometer te lopen om bij broedplaatsen van de vogels te komen. Zodra we het laatste heuveltje over komen, spreidt zich daar de kolonie in een halvemaanvorm voor ons uit. Wat een genot om hier te mogen staan! Die Drake Passage is ver weg. Langzaam dalen mijn Amerikaanse hutgenoot (en latere vriend) af naar de ijsvlakte. Hij is wat moeilijk ter been en ik heb zijn enorme Nikonlenzen in mijn foto-rugzak. Tussen de pinguïns gekomen, gaat hij op een sneeuwheuveltje zitten en vergelijkt dit met het paradijs. Hij is niet meer geïnteresseerd in de lenzen en tevreden met zijn kleine Leica. Hij maakt prachtige opnames van uiterst nieuwsgierige keizerspinguïns die zelfs aan zijn laarzen snuffelen.

Ik kan het niet laten en lig binnen een paar tellen op mijn buik of zit te fotograferen vanaf het statief, dat toch wel erg handig is met die grote lenzen, tot 600mm aan toe. Ik ben er blij mee…Oorspronkelijk zou mijn reis de eerste trip naar Snow Hill zijn, die de ‘Khleb’ – zoals onze ijsbreker liefkozend wordt genoemd – zou maken, om deze unieke en relatief gemakkelijk te bereiken kolonie zou bezoeken. Een geweldig cadeau voor mijn 50e verjaardag. Mijn partner Ineke was in 2004 al bij de keizers van Cape Washington aan de andere kant van Antarctica geweest en vond het prima dat ik alleen ging, want er waren veel te weinig plekken beschikbaar. Ik had het geluk om aan te mogen sluiten bij mijn Amerikaanse maatjes. Totdat er plots een extra afvaart werd ingelast en Ineke zelfs nog voordat ik ging, toch nóg een keer naar de keizers kon afreizen! Elkaar dan kort zien op de kade van Ushuaia, bij het wisselen van de passagiers is eigenlijk wel een beetje bizar. Daar klaagde zij niet over, zeker niet toen ze het jaar er op, in 2007, als reisbegeleider nog eens terug mocht. Vier keer naar de keizerspinguïns? Te veel? Echt niet! We zijn sinds gisteren stiekem al aan het plannen voor 2018…

Zoals gezegd: in 2007 deed Thika Travel deze reis nog eens ‘dunnetjes’ over, met een flinke groep (meest vaste) Thika klanten. Bijzondere begeleider daarbij: een van Nederlands meest getalenteerde natuurfotografen, Jan Vermeer. Lees ook vooral zijn fotoblog over de keizerspinguïns.

Ook Bert Slotman was in 2007 aan boord en wijdde er, als begenadigd amateurfotograaf, een eigen fototentoonstelling aan. In het Duitse Bad Bentheim, waar hij zijn ‘Praxis’ heeft. Zijn verhaal bij die tentoonstelling wilde hij graag met ons en u delen.