Terug naar Zuid-Afrika: wat heb ik me erop verheugd. Ik hoop dat ik, mijn man en onze kinderen Stijn (10) en Sterre (8) net zo enthousiast krijg voor dit prachtige land als ik al jaren ben. En zeg nou eerlijk: wie wil er niet loslopende leeuwen in het wild zien? De kinderen kunnen niet wachten! Wat Zuid-Afrika extra leuk maakt met kinderen is de Afrikaanse taal. Om zo ver van huis je ‘eigen’ taal te kunnen spreken, is minstens zo bijzonder.
In het winterse zonnetje nemen we het ervan: de eerste dagen vullen we met ontspannen slenteren door de straten van Kaapstad. Straatmuzikanten zorgen voor een vrolijke noot in het beroemde Victoria en Albert Waterfront aan het water, waar de boot naar Robbeneiland vertrekt. Even was het de vraag of we zouden oversteken naar dit eilandje voor de kust van Kaapstad, beroemd en berucht als plek waar ooit lepralijders en criminelen en later politiek gevangenen werden opgesloten (met als meest bekende ‘bewoner’ natuurlijk de latere president Nelson Mandela). Maar waarom ook niet? De kinderen voelen feilloos aan dat de ex-gevangene die ons rondleidt en vertelt over zijn 18 jaar durende verblijf op het eiland, slachtoffer was van een wreed politiek systeem. En ze weten nu ook wie Nelson Mandela was.
De geschiedenis van Zuid-Afrika zou waarschijnlijk heel anders zijn gelopen wanneer Jan van Riebeeck in 1652 geen verversingsstation voor de VOC zou hebben ingericht in de Tafelbaai. Stijn heeft op school geleerd over de VOC en vindt het leuk om te zoeken naar tastbare sporen die de Hollanders hier sinds 1650 hebben achtergelaten. We kijken uit naar naamborden van straten die Nederlandse namen dragen, zoals Dorpsstraat en Buitenkant. Natuurlijk bezoeken we het oudste gebouw van Kaapstad, waar het allemaal begon: fort de Goede Hoop. En we wandelen we door de oude ‘Compagnietuin’ waar door de VOC een moestuin werd ingericht om schepen van en naar Azië van vers voedsel te voorzien. Van de oorspronkelijke tuinen is weinig over, maar het is een prachtig park waar de duiven niet schromen om bovenop je hoofd te komen zitten, tot grote hilariteit van de kinderen.
Vanuit Kaapstad leidt de zuidelijke kustweg langs de chique kustplaatsjes Clifton en Camps Bay met hun door palmen omzoomde stranden. Na Houtbaai rijden we door een woest gebied met brede stranden die nu - in de winter - verlaten zijn, maar ’s zomers een walhalla vormen voor surfers uit de hele wereld. Kaap de Goede Hoop is natuurlijk een absolute must om te bezoeken. Na de lange autorit rennen de kinderen langs het pad omhoog, op naar de (bijna) meest zuidelijke punt van Afrika met een weergaloos uitzicht over de oceaan.
Afrika is niet compleet zonder het zien van wilde dieren, vinden de kinderen. Vanuit Port Elizabeth (uurtje vliegen van Kaapstad) is het nog anderhalf uur rijden naar Kariega, een privéreservaat mét de ‘big five’ maar zónder malaria (wel zo prettig als je met kinderen reist). Het is een afwisselend landschap niet ver van de kust; vanaf de toppen van de heuvels zie je zelfs de oceaan in de verte zelfs liggen. Open grasvlakten en glooiende valleien worden doorsneden door riviertjes. Slechts luttele uren na aankomst neemt Cleo, onze Xhosa-gids, ons vlak voor zonsondergang mee op avontuur in zijn open landrover. De kinderen vinden het reuze spannend: “Moet de auto niet dicht? Wat gebeurt er als er leeuwen komen? Of giraffes, neushoorns, olifanten. Springen de dieren dan niet in de auto?” Cleo legt uit dat als de kinderen netjes blijven zitten, de dieren zich niets zullen aantrekken van de wagen omdat ze het zien als een compacte ‘klomp’ die zo groot is dat ze deze niet zullen aanvallen. Verdeeld over een aantal dagen zien we alle dieren die op ons wensenlijstje voorkomen: impala’s, koedoes, zebra’s, giraffes, witte neushoorns, olifanten, een nijlpaard, wrattenzwijnen en - als kers op de taart na twee dagen zoeken in dicht struikgewas - twee mannetjesleeuwen. In de avond wordt de safaritrip steevast afgesloten met een ‘sundowner’, een moment dat de kinderen trouwens liever benutten voor het zoeken van botten en het analyseren van allerlei uitwerpselen.
Van Grootbos - onze volgende bestemming - leek zelfs niemand in Zuid-Afrika te hebben gehoord. En misschien is dat maar goed ook om deze kleine parel aan de zuidkust tussen Hermanus en Gansbaai (op twee uur rijden van Kaapstad) haar magie te laten behouden. Grootbos is een privépark dat het niet moet hebben van leeuwen en luipaarden, maar juist van haar ingetogen schoonheid. De bloeiende vegetatie van het fynbos dat de lodge omringt, het magnifieke uitzicht op de oceaan en de contouren van de blauwgrijze bergen in de verte. De rietgedekte lodge zelf mag er trouwens ook zijn! De ontvangst, ook jegens de kinderen, is uitermate gastvrij. Dat is opvallend, want in veel andere chique lodges zijn kinderen nu eenmaal niet welkom om de volwassenen hun rust te gunnen. Hier zijn ze juist graag geziene gasten waarvoor veel activiteiten worden georganiseerd. Iedere dag gaan Stijn en Sterre op pad met Joanita, een opgewekte Zuid-Afrikaanse biologe die ons met heel andere ogen naar de natuur laat kijken. Ze vertelt honderduit en spreekt Afrikaans met de kinderen, zodat zij kunnen verstaan wat ze vertelt en ze ook zelfstandig met haar op pad gaan. Het is verbazingwekkend hoe flora en fauna naadloos op elkaar zijn ingespeeld. Ze zoeken kikkers (Joanita blijkt te zijn afgestudeerd op deze dieren, ze weet er alles van) en ze neemt ons mee naar grotten aan de kust waar duizenden jaren oude sporen zijn gevonden van menselijke bewoning.
Vanuit Grootbos rijden we naar het noorden, naar het binnenland van het westelijk kustgebied. Bij het zien van de ruige bergketens vragen we ons af hoe de boeren zich destijds met hun huifkarren een weg wisten te banen door dit barre gebied waar de gevaren – gevaarlijke beesten en vijandige bewoners – loerden. Naarmate we noordelijker komen, wordt het landschap steeds droger en zo rijden we de Karoo binnen, een halfwoestijn waar bijna geen bomen groeien. We verlaten de geasfalteerde weg en draaien een brede zandweg op, die in een rechte lijn tientallen kilometers door het landschap klieft. Tegemoetkomend verkeer verraadt zich op grote afstand door de wolken stof die opwaaien. Na 30 kilometer slaan we af, de bergen in richting Kagga Kamma waar we de komende dagen verblijven. Vanaf dan is het nog eens 30 kilometer rijden door de Cederbergen! Zijn we er nu nog niet? We voelen ons verder en verder verwijderd van de bewoonde wereld… Het landschap met grote, rood-beige rotsformaties lijkt welhaast een buitenaardse planeet en we kunnen ons gewoon niet voorstellen dat zich aan het eind van deze weg een mooie lodge bevindt met eten, drinken en nota bene een klein zwembad.
Pas als we heel dichtbij zijn, zien we de vlaggen van Kagga Kamma wapperen in de wind. De rietgedekte hutten en kamers die tegen rotsen zijn gebouwd, vallen als een kameleon weg in het woeste, rotsige landschap. Dit is een omgeving waar alleen de sterksten het volhouden; dat geldt voor zowel de dieren als de mensen. Duizenden jaren hebben hier de San gewoond, de ‘bosjesmannen’ die uitsluitend van de natuur leefden en slechts gebruikten wat ze nodig hadden, in complete harmonie met de natuur. Met de dag groeit onze bewondering voor deze mensen die hier wisten te overleven met bijna niets. Je kunt hier schitterende wandelingen maken, een spannende bedoening met klimmen en klauteren langs paden, door riviertjes en over rotsen, op zoek naar de plekken waar de San en de latere Khoikoi rotstekeningen hebben achtergelaten. Naar de betekenis kunnen we alleen maar gissen, maar artistiek waren ze zeker!
Door de afwezigheid van lichtjes van dorpen en steden en de vaak onbewolkte hemel is dit een sublieme plak om sterren te kijken en dat doen de meeste gasten ook graag. Wanneer de hemel onbewolkt is en het niet waait, wordt er voor een telescoop gezorgd. Langs de weg van de toegangspoort naar de lodge staan modellen van planeten; het geeft een goede indruk van de afstanden binnen ons zonnestelsel: Venus, Mercurius, Mars en Saturnus… Bij het vallen van de avond fonkelen de echte planeten aan het firmament. Onze melkweg is ook goed zichtbaar als een wolk in de oneindige verte.
Na drie dagen het gevoel te hebben gehad op een andere planeet te hebben geleefd, reizen we naar het beroemde wijngebied ten noordoosten van Kaapstad, met bekende plaatsen als Stellenbosch en Franschhoek. We logeren in een hele bijzondere, eeuwenoude Kaap-Hollandse boerderij - zo’n typisch wit gestuukt landhuis met een gekrulde voorgevel: Babylonstoren. De website had ons enthousiasme al flink aangewakkerd, maar in het echt overtreft de boerenstee al onze verwachtingen. We logeren in de voormalige graanschuur die zó in een woontijdschrift zou passen, maar tegelijkertijd dermate huiselijk is dat de kinderen zich er al gauw thuis voelen. Rubberlaarzen staan naast de deur klaar, inclusief kindermaten, om eens lekker over het landgoed te banjeren: eieren rapen, ezels voeren, egels zoeken – het mag en kan hier allemaal. Babylonstoren is een lust voor het oog en de mond. Wat een goede smaak! En dan te bedenken dat dit, behalve een hotel en restaurant, nog altijd een echte boerderij is waar fruit en druiven worden verbouwd en de eigenaren zelfs een ultramoderne wijnmakerij hebben opgezet. Maar het meest bijzonder zijn de enorme moestuinen die zijn vormgegeven naar de 17de-eeuwse Compagnietuinen van Jan van Riebeeck in Kaapstad. De abrikozen, pruimen, vijgen- en citrusbomen groeien weelderig in dit mediterrane klimaat. Oude soorten als kweepeer vinden er een plek, evenals honderden andere eetbare groenten en kruiden. ’s Avonds belandt al dit lekkers op de borden in het restaurant.
’s Morgens krijgen we een uitgebreide rondleiding door de tuinen, waarna we besluiten de Babylonstoren te beklimmen, een rotsachtige heuvel verderop met prachtig uitzicht over de wijngaarden. In de middag maken we een kanotochtje op het eigen stuwmuur en genieten van een uitgebreide picknick met champagne tussen de boomgaarden. Deze lusthof doet ons – nu al – opnieuw naar Zuid-Afrika verlangen.
Voetnoot:
Helen Kuipers reisde met haar man André Kuipers en hun kinderen Sterre en Stijn naar Zuid-Afrika. Niet alleen de natuur en bijzondere locaties stonden op het wensenlijstje van het gezin Kuipers, maar ook de sterrenhemel van het zuidelijk halfrond had hun speciale aandacht. Samen met andere gezinnen die met ExperienceTravel reisden hebben zij met een telescoop diep in de Karoo woestijn bij Kagga Kamma naar de sterrenhemel gekeken, ondersteund door een lezing over de ruimte van André. Een ervaring die met name de kinderen niet snel zullen vergeten. Het is ook mogelijk om met André Kuipers een Eclipsreis te maken naar Antarctica in november 2021. Vraag onze reisspecialisten naar meer informatie.
