Zuid-afrika: Madikwe game reserve

In oktober 2016 bezocht hoofdredacteur Aart Aarsbergen van National Geographic het Madikwe Game Reserve. Hij was daar met het gezelschap van de National Geographic-reis naar Zuid-Afrika. Een reis georganiseerd door ExperienceTravel. Hierbij een impressie van een ontmoeting met twee cheeta’s.

We rijden in de vroege ochtend in een grote landrover door het Madikwe Game Reserve. Het is vroeg in  het voorjaar, de struiken zijn nog kaal, het is koud. Her en der komen we kuddes zebra’s en wildebeesten tegen in dit  75.000 hectare grote reservaat aan de grens met Botswana. Zo nu en dan stopt onze gids en chauffeur Marc voor een olifant of een groep gazellen. Maar op een zeker moment wordt het radioverkeer intensiever tussen hem en de andere gidsen van onze lodge, de Tau Game Lodge, die elkaar op de hoogte houden van de positie van het wild. Hoewel ik voorin naast Marc zit, kan ik niet goed horen wat hij via de radio zegt. De lijn kraakt en voor veel dieren wordt een schuilnaam gebruikt, om eventuele ongenode meeluisteraars niet te wijs te maken. ‘Wat is er te zien?’ vraag ik. Marc geeft geen antwoord maar voert de snelheid van de auto op. We passeren een groepje gnoes tussen het struikgewas, maar Marc rijdt stug door. ‘Sorry mensen, maar we zijn op weg naar iets heel speciaals!’ roept hij naar achteren. Je merkt dat hij opgewonden  is. ‘Wat dan?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Waarom vertel je het niet.’ ‘Als ik je vertel wat we gaan zien, ben je teleurgesteld als het straks niet doorgaat. Het gaat om wilde dieren, de situatie kan zo veranderen. Ik heb liever dat je het met eigen ogen ziet.’ Marc rijdt nog een stuk door en buigt dan scherp naar rechts, het lage struikgewas in. Voorzichtig stuurt hij door de struiken en daar zien we de reden van zijn opwinding. Twee jonge cheeta’s doen zich tegoed aan het vlees van een jong wildebeest dat zij die ochtend hebben gejaagd. Als Marc de motor uitzet, hoor je hoe ze het vlees met hun scherpe tanden van het karkas losrukken. Hun bek zit vol bloed. ‘Het zijn twee broers die samen optrekken,’ vertelt Marc, die voldaan de situatie gadeslaat. ‘Jonge jachtluipaarden trekken soms een tijdje na het verlaten van hun moeder samen op.’ Rechts van de twee liggen de maag en de ingewanden van hun prooi. ‘Kijk, ze hebben dat apart gelegd en eten eerst het rode vlees. Als ze de maag openmaken, ruiken de dieren in de verre omtrek dat er een prooi ligt en moeten ze mogelijk hun buit delen.’ De cheeta’s eten stevig door, maar je kunt zien dat hun buik al aardig is gevuld. Een staat er op, rekt zich uit en gaat aan een ander stuk vlees eten. Ze blijven doorgaan, want ze weten nooit wanneer ze weer een prooi weten te vangen. Ik maak wat foto’s maar leg mijn toestel na verloop van tijd opzij en kijk met mijn verrekijker naar het tafereel. De cheeta’s liggen zo dichtbij dat ik de schrammen in hun vacht en de bloeddruppels aan hun bek kan zien. We blijven enige tijd kijken. Het geklik van de camera’s is inmiddels bedaard, er valt een diept stilte.  ‘Zullen we?’ zegt Marc na verloop van tijd. Hij start de motor en langzaam rijden we weg bij deze bijzondere gebeurtenis.