Peru: Een kleurrijke ontmoeting | Reisverhaal

Na de aanstekelijke verhalen van mijn broer over gastvrijheid, heerlijk eten en de schoonheid van de Andes, weet ik het zeker: mijn vrouw en ik gaan een reis door Peru maken. Onze trip naar het Titicacameer bleek achteraf een van de hoogtepunten te zijn. De foto die ik daar van het Uros-indianen meisje Rosa Isabel maakte, sprak zó tot de verbeelding, dat ik besloot hem in te zenden voor de fotowedstrijd van NRC Handelsblad.

Peru is een land voor levensgenieters. We konden ons hart ophalen bij de creatieve wijkjes met galeries, het heerlijke eten en het bruisende avondleven van Lima. In het betoverende Arequipa stortten we ons in het feestgedruis op het drukke plein, vanwaar je in de verte de imposante vulkanen ziet liggen. Tijdens het festival dansten de mensen wel vier of vijf uur lang, op dunne sandaaltjes en in de kleurrijke, traditionele klederdracht van hun dorp. Als de feestgangers zien dat je uit het buitenland komt, bieden ze je gelijk een kruk aan, ook als dat bekent dat ze zelf urenlang moeten staan. Slechts één van de vele voorbeelden van de Peruaanse gastvrijheid die we hebben meegemaakt.

Naast de drukte van de grote steden konden we in Hotel Titilaka, gelegen op een privéschiereiland aan het Titicacameer, in alle rust genieten van de prachtige omgeving. Het voelde hier alsof we de enige mensen op aarde waren. Het Titicacameer, qua omvang een kwart van Nederland, is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Op bijna 4000 meter hoogte gingen we met de gidsen van het hotel op pad. We maakten kennis met een Uros-indianenstam, die op zelfgebouwde, rieten eilandjes leven. Ze wonen met vier of vijf gezinnen op één eiland. De mensen leven vooral van de wortels van het riet en af en toe van het vangen van een visje of het schieten van een vogel. ’s Nachts wordt het soms zo koud, dat ze met z’n allen bij elkaar kruipen en tegen elkaar aan moeten slapen.

Peru is een land voor levensgenieters. We konden ons hart ophalen bij de creatieve wijkjes met galeries, het heerlijke eten en het bruisende avondleven van Lima. In het betoverende Arequipa stortten we ons in het feestgedruis op het drukke plein, vanwaar je in de verte de imposante vulkanen ziet liggen. Tijdens het festival dansten de mensen wel vier of vijf uur lang, op dunne sandaaltjes en in de kleurrijke, traditionele klederdracht van hun dorp. Als de feestgangers zien dat je uit het buitenland komt, bieden ze je gelijk een kruk aan, ook als dat bekent dat ze zelf urenlang moeten staan. Slechts één van de vele voorbeelden van de Peruaanse gastvrijheid die we hebben meegemaakt.

Naast de drukte van de grote steden konden we in Hotel Titilaka, gelegen op een privéschiereiland aan het Titicacameer, in alle rust genieten van de prachtige omgeving. Het voelde hier alsof we de enige mensen op aarde waren. Het Titicacameer, qua omvang een kwart van Nederland, is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Op bijna 4000 meter hoogte gingen we met de gidsen van het hotel op pad. We maakten kennis met een Uros-indianenstam, die op zelfgebouwde, rieten eilandjes leven. Ze wonen met vier of vijf gezinnen op één eiland. De mensen leven vooral van de wortels van het riet en af en toe van het vangen van een visje of het schieten van een vogel. ’s Nachts wordt het soms zo koud, dat ze met z’n allen bij elkaar kruipen en tegen elkaar aan moeten slapen.

Toen ik bij thuiskomst de fotowedstrijd van het NRC Handelsblad voorbij zag komen, dacht ik gelijk terug aan de foto van Rosa Isabel. Het thema ‘kleur’ sloot perfect aan bij het portret van het Uros-indianenmeisje. Als ik zou winnen, zou ik bovendien het prijzengeld aan Rosa Isabels ouders kunnen schenken. Na het insturen van de foto liepen we lange tijd achter in de race, maar vlak voor de deadline konden we, mede dankzij mijn vrienden en ExperienceTravel, een flinke inhaalslag maken. Met een recordaantal stemmen lukte het uiteindelijk de eerste prijs in de wacht te slepen. De vierhonderd euro, omgerekend zo’n 1500 soles, kwam via de gids van Hotel Titilaka bij de ouders van Rosa Isabel terecht.

In augustus van dit jaar gaat Rosa Isabel naar de basisschool. Dit heeft me geprikkeld om nog meer educatieve hulp te bieden in Peru. Er meldde zich een stichting die wereldwijd veel doet aan de educatie van kinderen. Zij zagen de foto van Rosa Isabel en willen nu zo’n tien- tot twintigduizend euro beschikbaar stellen voor onderwijsprojecten in Peru. Ik ben nu op zoek naar een mooi project en ga proberen de stichting te overtuigen het beschikbare budget daaraan te besteden. Op die manier kunnen we ook andere scholen in het gebied geven wat ze nodig hebben. De basisschool Leoncia Prado, waar Rosa Isabel in augustus naar toe gaat, is een van de gegadigden. Toen we begonnen aan onze reis naar Peru, hadden we nooit gedacht dat één enkele foto zulke gevolgen zou kunnen hebben.

Reizen