Peixe-aranha

Reiservaring door Senior by ExperienceTravel reiziger Loes Gouweloos

Wat zal ik eens nemen? Tijdens een zonnige vakantie in Portugal zijn we neergestreken op een terrasje op een idyllisch eilandje. Hier wordt de verse vis uit de Oceaan en de lagunes rechtstreeks geleverd aan de restauranthouder.

De menukaart is in het Portugees. Geen touw aan vast te knopen dus. Daarom vraag ik aan de ober wat hij kan aanbevelen. Zonder aarzelen wijst hij op een gerecht genaamd 'peixe-aranha'. "Very good", zegt hij. Hij maakt er het internationale yam-yam gebaar bij, met een zwaaiende hand naast zijn oor. Hij voegt eraan toe dat alle gerechten in levenden lijve binnen in het restaurant te bewonderen zijn, maar daar bedank ik voor. Ik heb geen idee of de 'peixe-aranha' me zal smaken, maar als ik net nog oog in oog met hem heb gestaan, lust ik hem zéker niet. Een kwartiertje later wordt er een groot bord voor me neergezet met, in stervorm, ontelbare lange dunne repen gebakken vis. De smaak is matig en de vis is taai, maar de frites met mayo, de salade en het prachtige uitzicht op zee maken dat weer goed. Ik eet braaf mijn bord leeg - een hele prestatie, want de porties in Portugese restaurants zijn gigantisch.

Als we hebben afgerekend, vraag ik aan de ober wat ik nu eigenlijk precies heb gegeten. Wat ís een 'peixe-aranha'? In gebroken Engels krijg ik vervolgens een niet al te zaligmakende toelichting. "Is spider fish, is kind of fish that lies on beach, just under sand. So you don't see it. When you step on it with feet, it hurt very much. It's poison. It's like feet is burning!"

Een kwal, concludeer ik. Een kwal?! Heb ik net de tentakels van een kwal opgegeten?! Van het ene op het andere moment krijg ik braakneigingen. Dat gebeurt ook bij mijn twee reisgenoten, die hetzelfde hebben gegeten, en die plotseling met rode hoofden zitten te kokhalzen. Net op tijd denk ik aan een college van zeker een jaar of 40 geleden, over de invloed van beeldvorming of zoiets. De docent vertelde over een hoogleraar die aan zijn studenten zelfgebakken koekjes had uitgedeeld. Aan het eind van zijn college zei hij: "O ja, in die koekjes zat ook slangenvlees." Ruim de helft van de studenten, die allemaal de koekjes smakelijk hadden verorberd, moest ter plekke overgeven.

Een leerzaam college, want door die herinnering verdwijnt mijn braakneiging direct. Het zit allemaal tussen de oren. Zo heb je, vele decennia later, nog eens iets aan je universitaire opleiding!

Eenmaal thuis kan ik het toch niet laten en zoek de zaak nog eens rustig uit. Bij nader inzien blijkt een spider fish geen kwal, maar een 'spinvis'. Die komt alleen in wateren rondom zuidelijke landen voor. Het is een gewone vis, maar wel met drie giftige puntjes op zijn rug. Ook niet fijn, maar niet zo eng als een kwal. De volgende keer speel ik denk ik maar gewoon op safe met kip piri piri.