Namibië: De eerste KLM vlucht

Reisverhaal

Culture

Namibië
+1

Zondagavond 30 oktober 2016 22.45 uur, de eerste vlucht van KLM vertrekt naar Windhoek. Ik voel het vliegtuig in beweging komen. KLM heeft een extra bestemming toegevoegd aan haar netwerk naar Afrika. Na rechtstreekse vluchten naar Kenia, Tanzania, Zuid-Afrika (Johannesburg en Kaapstad) is nu Namibië aan de beurt. Best opvallend want Namibië is als bestemming met name gericht op reizigers en minder op zakelijk verkeer. Dit verklaart ook de tussenlanding in Luanda, Angola waar de zakenmensen uitstappen en de Afrika reizigers doorreizen naar Namibië. Ondanks dat deze vlucht nog niet is gefaciliteerd met de ‘flat beds’ geniet ik van het comfort van de businessclass. Toch een stuk relaxter om niet via Johannesburg of Duitsland te hoeven vliegen. In gedachten verzonken denk ik aan mijn eerdere reizen naar Namibië.

In 2001 vloog ik voor het eerst naar Namibië, al was de reden toen minder leuk. Onze focus lag in die tijd op Zimbabwe en juist dat land kwam in politieke problemen. In plaats van naar Zimbabwe te gaan vloog ik naar Namibië, niet geheel wetend wat ik zou aantreffen. Achteraf heb ik geen seconde spijt. In begin vond ik het wat onwennig. Windhoek is een Duits aandoende stad in Afrika en dit bleek later ook voor Swakopmund te gelden. De Duitse kolonialen hebben hier duidelijk hun stempel gedrukt. Maar zodra we de stad verlieten, werd ik ondergedompeld in de typische Afrikaanse sferen van ruimte, rust en sereniteit. Namibië is een van de dunst bevolkte landen ter wereld en zodra je de stad verlaat, verdwijn je in het niets. Lange rechte wegen met uitgestrekte vlaktes afgewisseld met steen en zandwoestijnen. Ik realiseer me dat dit saai overkomt, maar ik kan me herinneren dat ik elke 50 kilometer stopte om een foto te maken. Landschappelijk staat Namibië na 18 jaar reizen nog steeds in mijn top 3. Niet voor niets hebben we 3 jaar geleden juist naar deze bestemming een fotoreis met National Geographic georganiseerd om hun jubileum te vieren.

In gedachte ruik ik de verse lucht en hoor ik de stilte. Met name in onze zomerperiode (winter in Namibië) is de luchtvochtigheid extreem laag en stuwt de winterzon de temperatuur tot boven de 25 graden. Ik reis nu aan het begin van de zomer, waarbij temperaturen van boven de 30 graden en nachttemperaturen van 18 graden zeer normaal zijn. Heerlijk om te reizen. Bovendien is het ‘s nachts vooral in de woestijn koud, waardoor je heerlijk slaapt. En wellicht kan je je voorstellen dat de sterrenhemel mede door de afwezigheid van lichtvervuiling ongelooflijk spectaculair is. De heldere lucht draagt bij aan het feit dat zelfs de grootste amateurfotograaf nog perfecte foto’s kan maken. De honderden kleuren rood, bruin en geel zorgen voor een surrealistisch kleurenpalet.

“Sorry meneer, lust u een ontbijtje?”.... Ik schrik wakker en zie dat we nog twee uur moeten vliegen voordat we aankomen in Windhoek. Ik heb heerlijk geslapen en gedroomd over de olifanten in Damaraland en lange wandeltochten door Sossusvlei. Gelukkig zijn we er bijna. Eerst lekker ontbijten en dan landt het KLM toestel in Windhoek”.

Bij aankomst worden we met alle egards onthaald. Voor Namibië is dit een opsteker, een rechtstreekse vlucht vanuit Nederland vergroot de capaciteit vanuit Europa, maar biedt ook een nieuwe verbinding vanuit Amerika naar dit prachtige land. Aangekomen in Windhoek ervaar ik dat Windhoek flink is gegroeid. Het land zelf is echter amper veranderd. Het valt me direct op hoe droog het is. Men wacht op regen, maar de afgelopen 3 jaar heeft het niet voldoende geregend. Dit merk ik ook even later als ik wil douchen.

De komende dagen staan Sossusvlei, Damaraland en Etosha op het programma. Deze laatste is een zoutpan waar de dieren door het hoge zoutgehalte kunnen overleven ondanks de droogte, uniek in de wereld. Helaas hebben we deze reis geen tijd voor de bosjesmannen en Himbabevolking, maar ik weet zeker dat dit niet de laatste keer is dat ik dit geweldige land bezoek. De volgende keer ga ik samen met de kinderen, want naast een mooi land is Namibië ook een veilig land. En wat is er nu leuker dan met je kinderen naar de grootste zandbak ter wereld te gaan? Heerlijk rennen door de duinen, wegzakken in het mulle zand, zeerobben spotten in Swakopmund en oog in oog staan met de woestijnolifant.

‘s Avonds bezoeken we Joe’s Beerhouse, een begrip in Windhoek. Eigenlijk is het niet meer dan een Duitse bierstubbe waar je kunt eten, maar net als 15 jaar geleden word ik wederom verrast door de kwaliteit van het vlees. Met name de ‘bosjemanskossie’ (bosjemannen maaltijd) is heerlijk. De spies met daarop een variatie van Koedoe, zebra, krokodil, impala en gemsbok smaakt uitstekend. In plaats van millipap (lokaal voedsel van granen, melk en water) bestel ik toch maar frietjes. Sommige dingen zullen niet snel veranderen. Gelukkig geldt dit niet allen voor Joe’s Beerhouse, maar ook voor de prachtige natuur en de eindeloze ruimte in Namibië. Namibië staat na dit bezoek nog steviger in mijn top 3 en ik ben blij om te zien dat de werkelijkheid nog steeds net zo mooi is als de herinneringen die ik al 15 jaar bij me draag.

Reizen