Kenia: Fotosafari naar herinneringen

Reisverhaal

Travel

Kenia
+1

Iedere reis bij Thika Travel is uniek en persoonlijk. De reis van de broers en zus Engels was wel heel persoonlijk. Zij wilden graag in Oeganda en Kenia op zoek naar wildlife én hun roots. Een echte ‘sentimental journey’ waarbij ze met oude zwart-witfoto’s speurden naar herinneringen. Robbert-Jan vertelt over deze bijzondere reis:

‘Onze vader wilde niet, zoals zijn vader, een heel leven op kantoor doorbrengen. “Ik wil avontuur. Ik wil naar het buitenland”, liet hij zijn baas weten. Dus vertrokken mijn ouders in de jaren 50 naar Oost-Afrika. Daar hebben zij acht jaar gewoond en zijn mijn twee oudste broers, mijn zus en ik geboren. Ik werd als laatste in 1958 in Mombasa geboren.

Met Thika Travel terug naar onze roots

Na het overlijden van onze vader twee jaar geleden, kwamen de fotoboeken tevoorschijn. Dan besef je ineens hoe bijzonder het is, dat onze jeugd in Afrika is begonnen. Mijn zus kwam met het idee om samen terug te gaan naar onze roots en heeft dat met Thika Travel perfect geregeld. Goede gidsen waren voor ons erg belangrijk, soms hadden we alleen onze oude foto’s om plekken van toen terug te vinden. Karin van Thika Travel koppelde ons aan de beste gidsen die de omgeving kenden, goed waren geïnformeerd over ons doel en die fanatiek mee zochten.

Afgelopen najaar reisden we met z’n drieën – één broer kon helaas niet mee – naar Oeganda en Kenia. Daar ontdekten we de cultuur, natuur en natuurlijk onze historie. Een geweldige safari waarin we veel wild zagen, wisselden we af met zoektochten naar woningen en ziekenhuizen. Met onze oude zwart-witfoto’s gingen we per auto met een gids op pad.

Het uitzicht van toen

Het hoogtepunt van deze ‘fotosafari’ was voor mij Mombasa, ook al had ik er als eenjarige geen herinneringen aan. Eerst naar het oude ziekenhuis waar ik geboren ben. Moeder vertelde mij als kind hoe ze na de bevalling door het ziekenhuisraam keek en prachtig zicht had op de entree van de haven. Iedere dag zag ze de dhows uitvaren en terugkeren. De oude vleugel waar zij met mij lag, was er nog steeds. We liepen door de gangen en keken door de ramen. Door die ramen zag ik – ruim vijftig jaar later – wat mijn moeder toentertijd zag. Fantastisch. Nog altijd zie je de haven met dhows die af en aan varen.

‘Geef me die foto nog eens’

Vervolgens gingen we met onze gids op zoek naar ons ouderlijk huis. Ons enige aanknopingspunt was de naam van de wijk en een oude foto. Hierop hangen mijn broers Wim en Jaap met twee vriendjes achter het hek dat voor ons huis stond. Met die foto zijn we gewoon gaan rijden. Straat voor straat zochten we de wijk door. Na een uur hadden we niets gevonden. “Dit gaat niet lukken”, dachten we. In een laatste poging belden we moeder op om herinneringen op te halen. Het lukte niet. We wilden het opgeven, toen onze gids vroeg: “Geef me die foto nog eens”. Hij tuurde van de foto naar de straat, reed 100 meter verder en ineens waren we er. Ons oude huis. En datzelfde hek stond er nog voor!

Terwijl wij foto’s maakten, zocht de gids contact met de bewoonster om te vragen of we binnen mochten kijken. Het duurde vrij lang. Wat bleek: ze was bang dat wij, drie Europeanen, haar huis kwamen innemen. Nadat zij overtuigd was van onze goede bedoelingen, mochten we naar binnen. Het was voor een groot deel nog in de originele staat. Een absoluut hoogtepunt, met dank aan onze gids, die niet opgaf.

Kinderen van Afrika

Het was een reis die alle verwachtingen meer dan waar heeft gemaakt. De lokale mensen hebben deze reis extra glans gegeven. Ze hielpen ons met zoeken, kwamen ons een hand geven en verkozen ons unaniem tot zonen van Kenia en dochter van Oeganda.’

Reizen