Florence van Cosimo tot Cosimo

Reisverhaal

Culture

Italië
+1

Het Florence van de Renaissance werd vooral bepaald door de familie De’ Medici. Het begon zo’n beetje met Cosimo de Medici, die ‘Cosimo de Oude’ wordt genoemd (‘Vecchio’ in het Italiaans).

Hij was een succesvol bankier, industrieel en politicus, en in de vijftiende eeuw lange tijd de feitelijke bestuurder van Florence. Een aanzienlijk deel van zijn fortuin besteedde hij aan kunst- en bouwprojecten in de stad. Het is de tijd van artistieke helden als Donatello, Uccello of Fra Angelico. Ook Cosimo's zoon Piero en zijn kleinzoon Lorenzo il Magnifico waren de facto heersers van Florence tijdens het Quattrocento. De Medici bleven in deze eeuw een geslacht van kooplui en bankiers: rijk natuurlijk, puissant rijk zelfs, en prachtlievend, maar ze konden nog niet écht op gelijke hoogte staan met de vorsten van Europa.

In de zestiende eeuw veranderde dat: de Medici zelf werden pausen en prinsen, en de republiek transformeerde van een stadstaat uiteindelijk in een deftig groothertogdom. De belangrijkste figuur in de zestiende eeuw was opnieuw een Cosimo, geboren uit een zijtak van de

Medici, die op 17-jarige leeftijd hertog werd van Florence. Hij was de eerste hertog met de naam Cosimo - vandaar dat hij bekend staat als Cosimo I (‘primo’ in het Italiaans). Deze nieuwe politieke situatie had ook voor de kunsten grote gevolgen, en op onze reis zullen we volop aandacht besteden aan de rijpe Florentijnse renaissance en het manierisme.

De laatste tijd is de belangstelling sterk toegenomen voor deze periode met zijn eigenzinnige artistieke bloei, die soms bevochten moest worden in de schaduw van Michelangelo. Het schitterende, koel verfijnde portret van Eleonora van Toledo mag gelden als een hoogtepunt. Vandaag een van de lievelingen uit de Uffizi, toont het de jonge hertogin - zelf van hoog koninklijke Spaanse afkomst- met haar tweejarig zoontje Giovanni. Het is geschilderd in een vreemd nauwgezet realisme, met een mengsel van weemoed en afstandelijkheid. Het prachtige dubbelportret tekent de politieke situatie van Florence, maar ook het zelfbewuste kunstenaarschap van de schilder Agnolo Bronzino en zijn tijd - met grootheden als Michelangelo, Pontormo, of Cellin.