Brieven aan Namibië

Reisverhaal

Travel

Namibië
+1

Selfies maken met wilde cheeta’s, wandelen over duizelingwekkend hoge zandduinen en per helikopter de Victoriawatervallen bewonderen. Deze spectaculaire ervaringen wil je met elkaar delen. Niet via foto’s bij thuiskomst, maar samen bij een knisperend vuurtje op diezelfde avond. Voor familie Heijink verzorgden wij een rondreis door Namibië met hun kinderen Rik, Tim, Jodie en aanhang. Schoondochter Iris schreef het land twee mooie brieven.

Lieve Namibië, 2 januari 2016

Ik zal eerlijk naar je zijn; ik weet niet zo goed wat ik van je moet verwachten. Ik ken je eigenlijk alleen van naam. Normaal gesproken doe ik altijd veel research naar onze vakantiebestemming, bij jou heb ik dat niet gedaan. Ik houd van actieve reizen en variërende landschappen. Of wij vrienden gaan worden? We gaan het zien, ik laat me verrassen.

Tot snel,

Liefs Iris

Na een kleine twee uur vliegen vanaf Johannesburg zijn we op onze bestemming. Een zestiendaagse rondreis door Namibië staat op ons te wachten. De auto’s worden geregeld terwijl de eerste Windhoek Lager’s worden gedronken. Uiteraard niet door degenen die straks achter het stuur plaatsnemen. Linksrijden blijkt nog een flinke uitdaging; de richtingaanwijzer en de ruitenwissers zitten aan de andere kant, waardoor de ruiten nog nooit zo schoon zijn geweest.

Lekke band

De Sossusvlei is onze eerste bestemming. De weg ernaartoe is adembenemend en een tikkeltje avontuurlijk. Jodie’s vriend Stephen merkt na twee uur rijden op dat de auto zo over de weg glijdt. We rijden nog even door, maar dan ziet Jodie wat er aan de hand is: een lekke band. Middenin de woestijn om 11:45 een band vervangen vergt wat zweetdruppels, maar na een halfuur rijden we weer verder. Urenlang komen we slechts een handvol auto’s tegen, niet te vergelijken met het aantal impala’s dat langs de weg loopt.

Middle of nowhere

Aangekomen bij de Kulala Desert Lodge krijgt ‘in the middle of nowhere’ een nieuwe betekenis. Er is niks om ons heen, behalve de rust en ruigheid van de woestijn. We slapen als in een sauna en het koude water uit de douche is warm. Maar het geeft niet, want iets aan deze plek maakt dat alles oké is.

Om 4:45 opstaan voelt hier ook prima. Onze ballonvlucht kan vanwege de storm afgelopen nacht helaas niet doorgaan, maar we worden door gids Michael opgevangen om de “Big Daddy” te beklimmen; een zandduin van 325 meter hoog. De veertig minuten durende klim geeft ons een uitzicht dat niet in woorden is te vatten. Een eindeloos maanlandschap dat bestaat uit de meest prachtige kleuren, dat komt denk ik nog het meest in de buurt van het immense natuurspektakel om ons heen. Met schoenen vol zand en bezwete kleren rennen we de 325 meter naar beneden.

Big Five: eerste vinkje

Namibië straalt een rust uit die ik nog nooit heb ervaren. Zelfs van nog twee lekke banden (ja echt, we hebben op dag 4 al drie lekke banden gehad) raken we niet gestrest. Tijd lijkt niet meer belangrijk. Alleen jij, het ruige landschap en de stilte om je heen. Damaraland geeft ons nog veel meer dan een prachtige zonsondergang. Na een vroeg ontbijt brengt onze gids Max ons naar de Desert Adapted Elephants. We staan na tweeënhalf uur rijden met onze jeep midden tussen de groepen van Rosie en Oscar, zo’n 30 dieren. Van ons “The Big Five” lijstje kunnen we er eentje afvinken.

Big Five: tweede vinkje

Onze reis vervolgt zich en we rijden door naar Etosha National Park. De safari lijkt in eerste instantie niet veel meer te brengen dan een paar wildebeesten, giraffes, impala’s en zebra’s. We rijden drie uur zonder al te veel dieren te zien. Als we bijna het park uitrijden zien we een aantal auto’s stilstaan. Zal het dan toch….? We kijken uit het raam, maar zien niets. Blijkt dat we veel te ver kijken; een volwassen luipaard ligt op zo’n vijf meter van ons af. Vinkje nummer twee.

Big Five: extra groot vinkje

We verlaten Onguma (“the place you never want to leave”) en vervolgen onze reis naar Okonjima. Bij aankomst voel ik dat dit een bijzondere plek is. We trekken er dezelfde middag op uit met onze gids Craig. Hij vertelt vol passie over de Africat Foundation en rijdt ons het reservaat in op zoek naar luipaarden en cheeta’s. We zijn nog geen twee minuten in het park of we vangen al een signaal op. “You’re lucky…”, krijgen we te horen. Tien minuten later staan we oog in oog met Mafana, een mannetjesluipaard van ruim 50 kilo. De tocht levert ons ook een vrouwtjesluipaard en vier cheeta’s op. Dit vinkje maken we extra groot.

Selfie met twee cheeta’s

De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg en omdat we de vorige dag zoveel geluk hebben gehad gaat Craig weer mee. Na een nieuwe ontmoeting met Mafana volgen we het signaal van wilde honden. Ook die vinden we vrij vlot. We volgen ze een tijdje tot ze in de bebossing verdwijnen. We zijn nog geen uur onderweg en hebben alweer zoveel prachtige dieren gezien, voor ons kan deze dag niet meer stuk. Dan vangen we het signaal op van twee cheeta’s. Craig geeft aan dat we er rustig heen kunnen lopen, de cheeta’s zijn gewend aan mensen en zo kunnen we mooie foto’s maken. De ervaring van het lopen in de wilde natuur, wetend dat er cheeta’s, luipaarden en wilde honden om je heen zijn is waanzinnig gaaf. Een selfie maken met op de achtergrond twee cheeta’s, voelt heel onwerkelijk.

Big five: derde vinkje

Wanneer we rustig naar de jeep lopen – die zo’n 250 meter verderop staat – vraagt Tim: “Uhm …. Craig… is that a rhino?”. Ik denk dat hij een grapje maakt en draai me op. Mijn adem stokt even en mijn hart gaat flink tekeer. Twee kolossale neushoorns komen op nog geen 100 meter afstand uit de bosjes gelopen. Wij staan op een open veld en raken een beetje in paniek. Craig reageert gelukkig ad rem. We moeten uit de wind gaan staan, zodat de neushoorns ons niet ruiken. Blijkbaar zijn ze hartstikke slechtziend en vallen ze alleen aan als je in de weg staat. Niet dat deze informatie mij op dat moment geruststelt. Het duurt een minuut of vijf, de neushoorns passeren ons op 80 – 100 meter en lopen rustig verder op zoek naar voedsel. Ze hebben ons niet eens gezien, en wij blijven achter met open mond, klotsende oksels en een derde vinkje rijker.

Big five: vierde vinkje

Ons vierde vinkje verdienen we in Zimbabwe, waar we het spektakel van de Victoria Falls mogen aanschouwen en langs een groep buffels rijden. Hoe prachtig de watervallen ook zijn – zeker vanuit de lucht! -, voor mij kan niets de sfeer van Namibië evenaren. Wat heb ik intens genoten.

Lieve Namibië, 16 januari 2016

Je hebt mijn hart gestolen. Wat ben je prachtig. Ik wilde niet bij je weg, had graag nog een paar weken blijven genieten van je ongereptheid, ruigheid, prachtige wildlife, natuur en heerlijke vibe. Ik voelde me thuis. Ik voelde me mezelf. Ik voelde me één met de natuur en één met jou. In nog niet één land heb ik tijdens een vakantie zo intens ervaren dat alleen de natuur om je heen voldoende is. Je hebt me laten voelen waar ik mijn kracht en liefde uit kan putten. Je bent oprecht heel bijzonder. Tot snel?

Liefs Iris

Reizen