Alaska: Ter land, ter zee en in de lucht

Vanuit de lucht is Alaska prachtig, maar ook vanaf het water hebben we de mooiste natuurwonderen gezien. Bij Valdez maakten we de Columbia Glacier Cruise. We voeren tussen de zeehonden op de (ijs)rotsen en ook walvissen en zeeotters passeerden de revue. De gids wist precies welke walvis welke was, hij herkende ze aan de staart. We naderden een gletsjer, en hoe dichterbij we kwamen, hoe meer ijsschotsen er in het water lagen. Op een gegeven moment konden we niet meer verder. We keken naar de enorme muur van ijs. Terwijl we foto’s maakten zei de gids dat we goed moesten opletten, want er stond iets te gebeuren. We hoorden het ijs piepen en kraken. Eerst komt de voorkant van de gletsjer een stukje omhoog, wat gek was om te zien, waarna de hele voorkant in één keer naar beneden stort. Het was een gigantisch kabaal; we hoorden alles plonzen, kraken en scheuren. Wat een natuurgeweld! Door de golven deinde de boot snel op en neer. Zelfs de kapitein was verbaasd; dit was voor het eerst in dertig jaar dat hij zoiets zag!

Na dit spektakel moesten we natuurlijk ook een keer een (andere) gletsjer te voet trotseren. Het was heerlijk weer, zo’n 25 tot 30 graden en zonnig. Spikes onder de schoenen en eropuit! Ik moest goed kijken waar ik liep, want het ijs op de uitgestrekte vlakte was ongelijk. In de omgeving wonen in de winter maar twintig tot dertig mensen en in de zomer komen er nog zo’n veertig mensen bij om te werken. Net zo dunbevolkt was onze rondreis door Denali National Park. We hebben er acht uur lang rondgereden over de grindweg, tussen hoge bomen en toendravlaktes,  en zagen bijna niemand anders op de weg. Hoewel we in een bus met andere mensen zaten, leek het soms toch alsof we alleen op de wereld waren. We zagen misschien geen mensen, maar dieren woonden er des te meer. Onderweg spotten we een elandmoeder met twee kleintjes. Hier en daar stopten we bij viewing decks voor de echte fotomomenten. We vingen zelfs een glimp op van Mount Denali, die normaal gesproken niet goed te zien is vanwege het bewolkte weer.

In Alaska heb je natuurlijk niet echt grote steden zoals in de rest van de Verenigde Staten, dus ik wilde de reis graag afsluiten met een bezoek aan een stad. Na het zien van Wie is de Mol? wilde ik echt ontzettend graag naar Portland. Het is een hele rustige stad met een relaxte sfeer. Geen verkeerschaos, zoals in New York. We bezochten een groot landhuis in de buurt, Pittock Mansion. Een statig gebouw omringd door roze rozen, gelegen bovenop een berg. Het huis is veertig jaar geleden vernietigd in een storm. Er was veel waterschade, maar de stad heeft geld ingezameld om dit stukje erfgoed een opknapbeurt te geven. Mensen hebben zelfs meubelstukken gedoneerd die in de tijd passen.

Het hippe Portland was een mooie afsluiter van onze natuurreis. Alaska is een onaangetast stuk wildernis waar Moeder Natuur extra goed haar best op heeft gedaan. Met prachtige panoramafoto’s en heel wat avonturen rijker keerden we weer terug naar huis.