Woestijnolifant
Na uren door dit landschap te zijn gereden of beter gezegd gehobbeld (ook wel een Afrikaanse massage genoemd) en van de eerste verbazing te zijn bekomen, begon ik toch te twijfelen of dat verhaal van de woestijnolifant wel echt zou zijn. Hoe kunnen deze dieren hier leven? En is er wel een kans dat we ze zien in dit immense gebied? Ik besloot het de gids/chauffeur te vragen. Hij begon te vertellen dat de woestijnolifant kleiner is dan zijn andere soortgenoten in Afrika. Dit is het gevolg van een eigen evolutie in dit afgelegen gebied. Zo kan de woestijnolifant ook langer zonder water en legt hij per dag vier keer zoveel kilometers af om water te zoeken. Ook vermorzelt hij niet hele bomen, zoals zijn soortgenoten in bijvoorbeeld Botswana doen waar voldoende water is, maar zorgt hij ervoor dat de bomen blijven leven zodat er bij een volgend bezoek weer voldoende nieuwe bladeren zijn om zijn honger en dorst te lessen. Dit was het zoveelste voorbeeld dat de natuur en zijn bewoners vele malen beter omgingen met de natuur dan de mens. We praten wat verder over deze bijzondere dieren tot de gids op de rem trapte…… “Look…. Elephant!” Ik keek maar zag niks. Toen ik nog wat beter keek zag ik heel ver in de verte onder een paar verdwaalde bomen van een totaal uitgedroogde rivierbedding wat bewegen. Dit zouden de olifanten moeten zijn. De gids startte de auto weer en reed zo goed en kwaad als dat ging in een rechte lijn richting de rivierbedding. Mijn hart begon harder te kloppen, want dit is waar we dus al die tijd naar op zoek waren. De gids legde uit dat deze olifant wat agressiever zou reageren op mensen dan bijvoorbeeld de olifanten in Botswana, omdat zij vroeger weggejaagd zijn dan wel bejaagd zijn en dat een olifant nooit iets vergeet. We zouden dus op gepaste afstand blijven en hij adviseerde zo stil mogelijk te zijn. Toen we na 20 minuten op 50 meter afstand stonden zagen we vijf olifanten onder een boom aan een droge rivierbedding staan. Ze schuurden met hun poten over de grond op zoek naar de wortels in de droge grond om zo wat zout en water binnen te krijgen.
Ruigheid
Op de terugweg naar het kamp zagen we nog steenbokken, de sabelantilope en enkele koedoes. Het weinige groen waarvan deze beesten moeten leven groeit doordat de flora heeft geleerd de ochtenddauw op te vangen. Het was bijzonder om te zien en te leren dat de natuur zich zo kan aanpassen, ook als er een grote schaarste is van in dit geval water. De bijzondere landschappen, met de scherpste pure kleuren die je je maar kunt voorstellen, maken van Namibië in het algemeen en Damaraland in het bijzonder een van de beste fotografische bestemmingen ter wereld.
Naschrift:
De afgelopen jaren zijn door het beschermen van Damaraland de aantallen woestijnolifanten en neushoorns flink gegroeid. Zelfs de woestijnleeuw wordt steeds vaker gespot. Ondanks dat je Damaraland niet moet bezoeken voor het grote wild, maar juist om zijn ongerepte natuur, zijn de olifant, neushoorn en de leeuw een bonus die steeds vaker gezien worden. Vanuit diverse mooie kampen zoals Mowani Mountain Camp, Damaraland Camp en Honaib Skeleton Coast Camp kunt u onder begeleiding van profesionele gidsen Damarland ontdekken. In combinatie met Sossusvlei, Etosha National Park, een bezoek aan de Himba’s en/of San Bosjesmannen beleeft u een ervaring die weinig andere landen u kunnen bieden. Het land leent zich goed om zelf te rijden, maar ga niet alleen deze verlaten gebieden in. Een alternatief is een fly-in safari waardoor u reistijd bespaart en dit bijzondere land tevens vanuit vogelperspectief kunt bewonderen.
Vond u dit reisverhaal over Namibië interessant en wilt u meer reisverhalen lezen? Schrijf u dan hieronder in voor de nieuwsbrief. Voor een overzicht van eerdere reisverhalen klikt u hier.
