Reisverhaal Kenia: Mijn kinderdroom achterna

Ik neem vlug mijn laatste slok koffie en loop op het piepende, vertrouwde geluid af. Het dak van de jeep wordt safari-proof gemaakt. Het is half zes in de ochtend, de derde safaridag is aangebroken. We rijden over onverharde wegen richting de entree van het park. Rood gekleurde doeken en stralende sieraden komen steeds dichterbij. De lokale Masai vrouwen verwelkomen ons in het Masai Mara Nature Reserve.

Ik ben heel benieuwd wat me deze dag te wachten staat. De eerste twee dagen voelden namelijk erg onwerkelijk. Het drong niet goed tot me door dat de boel níet in scene was gezet. Het is als Nederlander moeilijk te bevatten dat je met één draai om je as twintig verschillende dieren van je 'gespot'-lijstje kan afstrepen. We zaten in een van de eerste jeeps die het park binnenreden. Onze gids, Saini, wilde ons in alle stilte laten genieten van de magische zonsopkomst in de Masai Mara. Het landschap kenmerkt zich door heuvels en uitgestrekte grasvlaktes. Het is november, en het gras op de savanne is kort gegraasd door grote kuddes, die zich voorbereiden op hun lange trektocht naar het zuiden.

De zon kwam langzaam achter de heuvels op en kleurde de met mist bedekte grasvlakte prachtig oranje. Gnoes, zebra’s, antilopen, wilde zwijnen en Thomsongazellen  stonden op korte afstand van elkaar  vredig te grazen. Het spel van de wilde natuur leek nog niet begonnen. Toen Saini ons vertelde dat bij zonsopkomst en -ondergang de dieren het meest actief zijn, maakte ik in gedachte een klein vreugdedansje. Er bestaat een grote kans dat dit vredige decor snel verandert in een spannend schouwspel. En dat gebeurde sneller dan verwacht. 

Onze aandacht werd getrokken door een groep zebra’s die té vroeg té massaal in beweging kwam. Daar moet een reden voor zijn! De gids twijfelde geen moment en reed richting de groep, maar bracht plotseling de jeep tot stilstand. Een volgroeide, majestueuze leeuw sloop vol zelfvertrouwen nog geen tien meter van onze jeep vandaan. De koning is wakker en staat op scherp, en ik trouwens ook!

De leeuw leek niet echt geboeid door onze aanwezigheid - gelukkig maar - en liep zelfs onder de jeep door om zijn weg te vervolgen door het droge gras, de heuvel af. We volgden de leeuw op de voet, in de hoop getuige te zijn van zijn verse vangst. Maar helaas waren de zebra’s ondertussen al op veilige afstand geraakt. Nu nog een sprintje trekken zou te veel energie kosten. Het leek er even op dat de rust was wedergekeerd, tot het moment dat we in de verte een aantal dieren zagen rennen. Met de verrekijker spotte ik drie sprintende hyena’s. Hebben we dit keer meer geluk? Om dichterbij te komen reden we verder de heuvel af. Aan de rechterkant startten twee hyena’s aan hun ontbijt, waar de andere ook wel bij aan wilde schuiven.

We vroegen Saini wat hij dacht dat ze te pakken hadden. Hij wist het niet: ‘Hyena’s zijn meedogenloze killers en weten simpelweg niet hoe ze hun prooi efficiënt kunnen doden, dus scheuren ze het bijna letterlijk levend uiteen.’ Vol fascinatie bekeek ik hoe hun prooi veranderde in één grote puzzel.

Op dat moment kregen we bezoek: een pick-up truck met twee Masai in de laadbak en twee parkrangers voorin, kwam naast ons staan. ‘Hebben jullie misschien een koe gezien?’, vroegen ze aan Saini. Ik dacht: een koe? Dat is misschien wel het laatste dier dat ik hier verwacht te zien! Ze vertelden dat ze op zoek waren naar de dader, en wij wensten ze succes. Saini vertelde ons dat de Masai Mara een National Reserve is omdat er menselijke bewoning wordt toegelaten. De Masai zijn een nomadenvolk en kennen daarom geen landgrenzen. Krijgers van de inheemse Masai-stam mochten er tot voor kort jagen en er hun vee laten grazen. Nu mag dat niet meer, maar deze regels worden dus wel eens door de vingers gezien. Het vee is het belangrijkste bezit voor de Masai. Ze eten het vlees, drinken het bloed en de melk, gebruiken de huiden voor huizen, en de botten voor bijvoorbeeld kammen.

Toen de pick-up truck al enkele tientallen meters voor ons uit was, beseften we ineens dat we de koe misschien toch wél hadden gezien. Het was de onherkenbare prooi van de hyena’s! We konden onze lach niet meer inhouden. De puzzel is opgelost en het spel is begonnen! Het brommende geluid van de rijdende jeeps jaagde de hyena’s op. Met ieder een groot koeienbot in de mond liepen de beesten verder de savanne op om hun prooi enigszins veilig te stellen. De achtergebleven kadaverresten werden nu het ontbijt voor de aasgieren. Er blijft niets over van de koe.

Ondertussen scheen de zon hoog aan de hemel en werd het aangenaam warm. We zochten een rustig, veilig plekje om ongestoord te kunnen picknicken. Nog vol van euforie loop ik met mijn lunchpakketje naar de enige grote boom op deze vlakte, en...jakkes! Ik stap met mijn sandalen in de zebrapoep. Heb ik weer! Gelukkig kon deze dag niet meer stuk. Ik voelde me weer even kind wiens droom zojuist werkelijkheid was geworden.