Reisverhaal Cambodja: De vergeten huizen

Na een korte vlucht landen we in Siem Reap, Cambodja waar we terecht komen in een oase van rust. De tegenstelling met Hanoi kan haast niet groter zijn. We gaan de tempels van Angkor bezoeken en ik heb zo mijn twijfels, wéér tempels bezoeken? Als verwende reiziger ben ik een beetje tempel-moe en ga ik liever de natuur in. Onze Experience Travel agent (die mij inmiddels kent) heeft echter gezegd dat ik dit móet zien en ze krijgt gelijk,  op de tempels van Angor kun je niet voorbereid zijn. Bij deze tempels aanschouw je niet alleen verbazingwekkend knappe menselijke bouwkunst, maar tevens een gevecht met het oerwoud en de laatste lijkt aan de winnende hand te zijn. Lange lianen wringen zich door de gaten van ruïnes waar zich vroeger ramen en deuren bevonden. Luchtwortels steken als dikke wormen hun koppen omhoog, dwars door de bestrating en trekken zich op aan de muren. Sommige delen van het tempelcomplex zijn geheel overwoekerd, alsof een reuzenoctopus uit de lucht is komen vallen en zich over de stenen heeft gevleid. Hier wint natuurkracht het van architectuur, de combinatie is van een bizarre onverwachte schoonheid.

De reis voert verder naar de zuidelijke kust van Cambodja. Opvallend is dat, hoe meer we naar het zuiden trekken, hoe vriendelijker en zachtmoediger de bewoners zijn. De Aziatische onpeilbaarheid verdwijnt. Na een aantal weken beleefde afstandelijkheid in Vietnam, vallen we hier in een warm bad van hartelijkheid.

Het eindpunt van onze reis is de weinig toeristische kustplaats Kep, waar we logeren in het wonderschone Knai Bang Chatt hotel. Geen brommers met claxons, geen mondkapjes, maar een aangenaam frisse zeewind en vooral rust. Mensen gekleed in gekleurde katoenen wijde broeken en blouses. Aan de waslijnen langs de weg wapperen vrolijk dezelfde kleurige kledingstukken. Bewoners zitten op hun hurken langs de straatkant met manden vol groenten en fruit om te verkopen. Een enkeling heeft een eigen stalletje en zit op een plastic stoel. Ik kijk mijn ogen uit maar lijk zelf de grootste bezienswaardigheid te zijn. Mensen wijzen op mijn armen en roepen onverstaanbare Khmer woorden. Kinderen giechelen en gebaren dat we af moeten stappen. Ik word over mijn armen geaaid. Een oudere inwoner legt me in zijn zelden meer gebruikte Frans uit dat bedoeld wordt ‘mooi wit’ en ik ben inderdaad van een melkflessenwit, waar zelfs de Cambodjaanse zon geen verandering in kan brengen.

We rijden verder, de tijd lijkt hier minstens twintig jaar stilgestaan te hebben. Langs de kust baden monniken in hun oranje en gele gewaden. In hetzelfde water lopen de karbouwen en worden de kleren gewassen door vrouwen die schrobben op de grote keien. Boeren rijden op gammele houten wagens volgepakt met stro voor hun ossen. Kinderen spelen op straat, er lopen straathonden, zo te zien allemaal afkomstig van één wel heel erg enthousiaste vader.

Hier stopt de reis, tenminste…in de reisgidsen en in onze reisbeschrijving. Onverwacht blijkt dat het meest bijzondere schouwspel nog moet komen. We fietsen het dorp uit, de weg verandert in een pad. De houten huizen met strooien daken verdwijnen en in plaats daarvan doemen statig ommuurde koloniale panden op, waardoor het beeld in één keer verandert van vriendelijk naar haast spookachtig. Dit zijn de voormalige huizen van Franse kolonialen. Schitterende panden… volledig uitgebrand en zwart geblakerd. Slechts de skeletten van de gebouwen zijn overgebleven, tezamen met een onmiskenbaar koloniale sfeer, vergane glorie.

Hier wil niemand meer wonen…toch? We parkeren onze fietsen tegen de resten van een tuinhek en nemen plaats op een veranda in de zon. Een gedachte dringt zich bij me op: ‘Je zou hier kunnen blijven, de huizen en tuinen op deze serene plek in hun oude glorie kunnen herstellen. Omringd door deze overweldigende natuur en stilte’. Een niet heel realistische gedachte weet ik, maar dromen op reis is toegestaan.