Reisverhaal Brazilië: Op safari

Het avontuur start met een vlucht vanuit Amsterdam via São Paulo naar Campo Grande, de hoofdstad van de staat Matto Grosso do Sul. De bagage is er al snel op deze kleine luchthaven. Mijn gids Lilian staat me op te wachten en brengt me naar mijn hotel in Campo Grande. Ik heb er bewust voor gekozen om meteen door te vliegen vanuit São Paulo, zodat we morgenochtend vroeg kunnen vertrekken. De volgende dag staat Lilian dan ook op tijd op de stoep; tijd voor Bonito!

Bonito is een plaatsje net buiten de Pantanal, waar de kristalheldere beken met vele tropische vissen een bijzondere attractie vormen. De kalkgrotten, bergen en de vele papegaaien zijn nog een extra reden om hier een stop te maken. In mijn hotel word ik hartelijk ontvangen en besluit ik de namiddag te benutten aan het zwembad. Met een Caipirinha de Maracujá, ofwel passievrucht (aanrader!) geniet ik van de ondergaande zon; wat een leven!

De omgeving van Bonito heeft genoeg moois te bieden. In de ochtend ga ik op snorkelavontuur in de kristalheldere rivier van Rio de Prata, waar ik welkom word geheten door verschillende vissen. De middag staat Buraco das Araras op het programma. Deze geologische formatie (sinkhole) is erg indrukwekkend. Alsof er twee reusachtige voetbalvelden, bijna 100 meter diep, plotsklaps recht de bodem in zijn gezakt. Als je van vogels houdt moet je hier heen! De plaats is niet voor niets vernoemd naar de ara’s. Deze vogels kiezen een partner voor het leven en zijn dan ook vaak met z’n tweeën te spotten. Ze roepen (of naja zeg maar gerust schreeuwen) naar elkaar. Het is mooi er op deze magische plek getuige van te zijn. De inmiddels ondergaande zon, maakt het plaatje af voor vandaag.

De kleurrijke ara’s waren al erg indrukwekkend, maar nu is het tijd voor het echte werk; de Pantanal. Als je dieren wilt spotten is dit dé plek. Je vindt hier bijna 100 soorten vogels, reuzenmiereneters, aapjes, otters, tapirs, gordeldieren, capibara’s en met een beetje geluk ook de jaguar. Ik heb gekozen om te verblijven in de Caiman Lodge. De Caiman lodge is één van de meest comfortabele lodges in de Zuid-Pantanal, gelegen op zo’n 36 kilometer van Miranda. Het imposante privéterrein van 53.000 hectare waar de lodge zich bevindt, biedt een perfecte uitvalsbasis om het wildleven van de Pantanal te spotten onder begeleiding van deskundige gidsen.

We komen het terrein nog niet oprijden of we spotten al vele dieren. Vanuit de receptie is het zo’n 7 kilometer naar de lodge. De weg naar de lodge gaat echter gepaard met behoorlijk wat stops en deze 7 kilometer duurde dan ook wat langer dan normaal. Het waterniveau staat na de vele uitzonderlijke regen in maart en april behoorlijk hoog voor deze tijd van het jaar. De blauwe lucht, met de groene vlakte levert een mooi beeld op. We bereiken de lodge en gastheer Rafael wacht op me bij de ingang. Ik loop de grote woonkamer in en wordt beloond met een prachtig uitzicht! Rafael legt me uit hoe het eraan toe gaat in deze lodge en geeft me handige tips omtrent de kleding die ik het beste kan dragen tijdens de excursies. Mijn eerste safari staat namelijk in de namiddag al op de planning.

’s  Middags maak ik kennis met Sammy de gids en Guarana. Guarana komt uit de omgeving en is een echte Pantaneiro. Hij kent het gebied dan ook als geen ander. Dit duo vormt de perfecte garantie om mij te helpen bij het spotten van de dieren. We zijn nog 100 meter ver of ze hebben me al gewezen op een tiental vogels, capibara’s en een gordeldier! Het enthousiasme van de gidsen steekt me aan en ik ga ook naarstig op zoek naar dierenleven. Het wordt inmiddels donker en plots seint Sammy dat de chauffeur moet stoppen. Ze spot bij de boom een tapir die zijn avondmaal nuttigt. Hij heeft dan ook geen haast en laat zich rustig bekijken en fotograferen. Na nog wat vosjes gezien te hebben is het dan tijd om terug te gaan naar de lodge. Een succesvolle eerste safari kan ik wel stellen!

In de ochtend trek ik wederom op uit met mijn kundige en uiterst vriendelijke duo. Wederom veel vogels, waaronder ook de voor de Pantanal kenmerkende Jabiru en wat herten. In de namiddag neem ik deel aan het Onçafari project; het jaguarconservatie programma van de lodge. We gaan specifiek op zoek naar dit machtige beest en speuren heel wat af. Ondanks dat er zo’n 75% kan is een jaguar te zien, is het geluk dit keer niet aan mijn zijde. We spotten weliswaar wél de reuzenmiereneter; ook een apart dier om te zien zeg!

Lilian haalt me de volgende dag weer op, het is alweer tijd om te gaan. We vertrekken vroeg (lees 5 uur in de ochtend) voor mijn vlucht naar Cuiaba; de toegangspoort van de Transpantaneira, of wel de Noord-Pantanal. Ze vraagt me naar mijn avonturen en vol trots vertel ik wat ik al gezien heb. Helaas, de jaguar spotting is niet gelukt, maar ik heb er vertrouwen in dat dit in Porto Jofre wel goed komt. Wat denk je? Nog geen tien minuten later zegt Lilian; “Kijk een jaguar”. Ik weet niet wat ik mee maak. De jaguar zit pal naast de weg, wat een machtig zicht! Ik kan mijn geluk niet op. Alles wat ik graag wilde zien, heb ik nu gezien en de Noord-Pantanal zal het toetje zijn!

Na een comfortabel verblijf in de Caiman lodge ga ik naar het einde van de Transpantaneira; Porto Jofre. Het hotel is een stuk minder comfortabel, maar voldoet aan de belangrijkste eis; een goede snelle boot om de jaguar te kunnen spotten. Een volle dag maken we een tocht op het rivierensysteem in dit gebied. Na nog geen uur varen ligt op de rivierbank een prachtige jaguar voor me klaar. Rustig wat te zonnen, met waarschijnlijk een goed gevulde maag. De jaguar heeft zich de hele dag niet verplaatst en bij het terugvaren naar de lodge lag hij er nog!

Mei is niet de allerbeste periode en ik voel me dan ook gezegend met de jaguars die zich tot nu toe hebben laten zien. Marcelo, de kapitein van onze speedboat is echter uit op meer. Doordat het waterpeil hoog staat en de rivierbanken nog niet altijd even goed droog liggen zitten de jaguars met name in de bossen. Verrekte lastig te spotten dus! Marcelo heeft echter een goed plan. Hongerige jaguars jagen op de kaaimannen in de rivier. Eenmaal de kaaiman gevangen leggen ze het beest op het droge en kunnen ze er wel een paar daagjes van eten. Met dik 30 graden en een zonnetje gaat zo’n dood beest nogal stinken. In plaats van dat wij dus op zoek gaan naar jaguars laten we ons eerst leiden door de aasgieren in de bomen. Ze zitten klaar om de overblijfselen op te eten zodra de jaguar zijn prooi verlaat.

We spotten een aardig volle boom met aasgieren en proberen dichterbij te komen. De geur van dode kaaiman (behoorlijk penetrant geurtje) komt ons al tegemoet. Het duurt even en we moeten flink speuren, maar dan ziet mijn gids de jaguar liggen, met - inderdaad - ernaast een kaaiman. We turen door de bossen en Marcelo wijst me op het feit dat er nog een tweede jaguar bij zit; de moeder. Via de porto wijzen we wat andere boten op deze vondst en zetten ons speurtocht voort.

Wederom spotten we een boom met enkele aasgieren en jawel hoor; ook hier zien we een jaguar. De stank is hier nog niet zo groot als net, want waarschijnlijk is deze vangst nog aardig vers. Het is een grote jaguar met een flinke eetlust en het is erg bijzonder om door te struiken te zien hoe hij de kaaiman verorbert.

Ik kan wel stellen dat mijn Pantanal avontuur meer dan geslaagd is! Dit was dan misschien wel mijn eerste safari, maar dit zal zeker niet de laatste zijn! Mijn reis in Brazilië zet zich voort; het is nu tijd voor wat strand en cultuur.