Reisverhaal Belize: Een ondergronds avontuur

De route brengt je door delen met water, spleten en paden gevormd door grote rotsen. Ik zet het lampje op mijn helm aan en loop verder de grot in. Dat de helm goed van pas komt, merk ik later als ik diverse keren mijn hoofd stoot. Het is overal aardedonker, wat het weliswaar erg spannend maakt. Van veel plekken kun je van te voren een voorstelling maken door foto’s te bekijken van reizigers die er eerder zijn geweest. Echter, omdat een toerist in het verleden zijn camera liet vallen en hierdoor schade aan de grot ontstond, zijn camera’s in de grotten niet meer toegestaan. Dit verklaart waarom er zo goed als geen foto’s te vinden zijn van de grotten. En eigenlijk maakt het niet weten wat je te wachten staat de ervaring alleen nog maar specialer. 

Na een tijdje stoppen we even en zegt Patrick: “Zet je lichtje maar weer even uit”. Als ik dat doe wordt het echt zwart voor mijn ogen. Ik beweeg mijn handen voor mijn gezicht en zie helemaal niets. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zoiets heb meegemaakt. Als we doorlopen doe ik snel mijn lampje weer aan. Patrick bereidt me voor op wat komen gaat door te blijven herhalen hoe adembenemend mooi hetgeen is dat ik straks aan zal treffen. “Het is nergens mee te vergelijken”, gaat hij verder. Hij weet de spanning wel goed op te voeren. Nieuwsgierig loop ik door. Ik kijk om me heen en zie een aantal prachtige druipstenen. De waterdruppels die er op rusten, geven het een bijzondere glinstering. Deze waterdruppels voel ik ook over mijn benen gaan en lopen zelfs mijn schoenen in. 

Tijd om op te drogen is er niet, want een volgende wateroversteek dient zich aan. Patrick is inmiddels overgestoken en zegt al wijzend naar een rots: “Hierheen”. Als ik dichterbij kom, zie ik een smalle spleet waarvan ik niet denk dat iemand daar doorheen past. Daarbij is er een stroomversnelling ontstaan die maakt dat het water wel erg krachtig stroomt. Patrick ziet mijn vragende blik en zegt geruststellend: “kijk maar naar mij.” Hij laat zich in het water zakken zodat alleen zijn hoofd nog te zien is en laat zich meenemen door de stroming. Gek genoeg ziet het er vrij soepel uit. “Nu jij!”, roept hij en ik probeer zo goed als ik kan na te doen wat Patrick deed. Eenmaal meegevoerd door het water ben ik binnen paar seconden aan de andere kant. Ongelooflijk. Ik voel me net Indiana Jones, die zich overal doorheen manoeuvreert. “Een natuurtalent”, zegt Patrick lachend. Hij voegt er aan toe dat hij de moeilijke route met mij neemt, omdat hij wil testen of ik het ‘worst case scenario’ aankan. We klimmen verder over de rotsen en kruipen door verschillende spleten, totdat we op een plek aankomen waar we op onze sokken verder moeten. Bewust op sokken, omdat je dan voorzichtiger loopt dan met schoenen aan en we de offerplek naderen. In tegenstelling tot musea ligt hier niets achter glas. Het is daarom belangrijk om extra voorzichtig te zijn, zodat niets beschadigd raakt. 

Even later sta ik in een open ruimte vol verwondering om me heen te kijken. Het lijkt wel of ik in een sprookjeswereld terecht ben gekomen. De wereld om me heen bestaat uit allerlei, kristalachtige sculpturen. Patrick ziet dat ik ben afgeleid door de prachtige omgeving. Hij trekt me aan mijn arm en zegt dat ik eens naar de grond moet kijken. Ik zie opeens ik dat ik word omringd door potten, waarvan er veel kapotgeslagen zijn. “Dit waren de eerste offers van de Maya’s”, vertelt Patrick. “Waarom zijn ze kapot?”, vraag ik.? “Dat is om de geest te laten ontsnappen.” Naarmate we verder lopen, nemen de potten in aantal toe. Een verklaring hiervoor is dat het in die tijd slechter ging met de Maya’s. Ze gingen dieper de grot in omdat ze dachten zo dichter bij de goden te komen. “Wil je ook dieper de grot in? Ben je daar klaar voor?”, vraagt Patrick. Ik krijg er een apart gevoel bij, aarzel even, maar stem er uiteindelijk mee in. We lopen verder. Patrick haalt zijn zaklamp te voor schijn en begint te schijnen op de potten om ons heen. Hij stopt even en vraagt me wederom het lichtje op mijn helm uit te doen. Nu hebben we alleen nog het licht van Patricks zaklamp. Hij kijkt me glimlachend aan. Uit zijn blik maak ik op dat hij iets van plan is, waar ik niet meteen heel enthousiast van word. Hij doet zijn zaklamp uit. Het is weer aardedonker en gespannen wacht ik op wat komen gaat. Na een paar seconden doet hij zijn zaklamp weer aan en richt hem naast mij op de grond…. Ik weet nog niet zo goed wat ik kan verwachten, maar de adrenaline en nieuwsgierigheid zorgen er voor dat ik het licht volg. Als het licht op één plek gericht blijft, zie ik op de grond een skelet, een menselijk skelet. Vertwijfeld doe ik een stapje terug. Het skelet blijkt het resultaat van erg slechte tijden. De Maya’s gingen op een gegeven moment ook mensen offeren, vrijwillig en onvrijwillig. Uit de houding van een skelet zou je kunnen opmaken of het een al dan niet vrijwillig offer betreft. Het skelet waar ik mijn ogen nog altijd op gericht heb, ligt er vrij ontspannen bij. Patrick lijkt ervan overtuigd dat het hier daadwerkelijk om offers gaat en niet om mensen die bijvoorbeeld vast zijn komen te zitten. “Al is het nog niet onomstotelijk bewezen”, voegt hij eraan toe. Er zijn overblijfselen van 14 mensen in deze grot gevonden. Verderop zien we nog een paar schedels en een skelet dat vastgebonden leek te zijn.

Nog amper bekomen van de schrik beginnen we aan onze terugreis. Al klauterend, kruipend en zwemmend komen we weer uit bij de ingang van de grot. Patrick haalt zijn tas tevoorschijn die hij hier had achtergelaten en dekt de tafel. We genieten van een heerlijke lunch. Het valt me op dat ik geen andere mensen om me heen zie. Patrick legt uit dat alle andere gidsen terugkeren naar de parkeerplaats. Hij is de enige gids die hier luncht. Zelfs als hij een groepje van 8 personen heeft, neemt hij alles mee door de rivieren. “Wat is er nu mooier dan te lunchen op deze magische plek?”, vraagt hij. Ik knik instemmend, terwijl ik nageniet van het zojuist beleefde avontuur.